Malarz, grafik, jeden z najwybitniejszych polskich artystów współczesnych zajmuje się też tkaniną artystyczną, ceramiką, a ostatnio grafiką komputerową. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom uzyskał w 1953 w pracowni prof. Jana Cybisa. W 1951 roku rozpoczął pracę pedagogiczną na stołecznej uczelni i przeszedł przez wszystkie stopnie kariery akademickiej, od asystenta do profesora zwyczajnego (1988). Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. W 1990 roku odszedł na emeryturę. W 1956 roku reprezentował polskie malarstwo na Biennale w Wenecji. Jest laureatem m.in. nagrody im. Jana Cybisa (1973) i stypendystą Ford Foundation (1962). Do końca lat 50-tych tworzył drzeworyty. W połowie lat 50-tych zaczął malować obrazy abstrakcyjne, zbliżone do informel. Do lat 70-tych maluje ekspresyjnie i spontanicznie. Pó¼niejsze obrazy mają bardziej wyra¼ną, "kontrolowaną" formę. Niezmienną inspiracją była dla artysty natura, jej kolorystyka i bogactwo form. W następnych latach równolegle z malarstwem, uprawiał tkanie gobelinów, zajmował się też ceramiką, a od niedawna tworzy grafikę komputerową. Artysta brał udział w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych, jego prace znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą, m.in. w Muzeach Narodowych w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Museum Albertina we Wiedniu, Stedelijk Museum w Amsterdamie. Ewa Grządek z Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie tak definiuje twórczość Tadeusza Dominika: "Artysta własnym, niepowtarzalnym kodem znaków wizualnych przekazuje osobistą wizję natury. Jest malarzem przyrody, której bogactwo kształtów i kolorów przekłada na abstrakcyjne znaki. Plamy barwne i smugi kojarzą się z drzewami, drogami, płynącymi strumieniami, ogrodami. Styl Dominika pozostaje jednym z najbardziej charakterystycznych zjawisk w polskim malarstwie współczesnym. Jego malarstwo łączy w sobie tradycje polskiego koloryzmu z abstrakcją liryczną. Jednak o ile u kolorystów barwa wywodziła się z natury, była związana z pejzażem, to Dominika inspiruje przyrodą, ale pejzaże malowane na płótnach powstają wyłącznie w jego wyobra¼ni, a nie z bezpośredniego kontaktu z naturą. Tadeusz Dominik nie jest jednak "czystym" abstrakcjonistą. Motywy kadrowane przez malarza są fragmentami przyrody, widać na nich pola, drzewa, kwiaty, rzeki, chmury, deszcz, słońce. Artysta pracuje przede wszystkim w kolorze, czyniąc z niego niejako manifest programowy swojej twórczości. Obrazy Tadeusza Dominika stanowią radosną, zmysłową afirmację urody świata. Malarz przypomina nieco kompozytora: w barwnych półtonach, tonach, malarskich nutach przelewa na płótna energię, która oddziałuje nie tylko na wzrok, ale także na słuch odbiorcy. Skróty plastyczne, którymi operuje Dominik, świadczą o precyzyjnym myśleniu artysty". Artysta mówi o swoich dziełach: "Moje malarstwo jest w całości efektem otwarcia na naturę, jest inspirowane naturą. Nie ilustruję natury, ale swoimi obrazami otwieram drogę widzowi do jej własnego przeżywania".