Malarz i grafik, jeden z największych twórców polskich XX w. W latach 1903-1908 studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów podróżował do Wenecji, po ich ukończeniu wyjechał do Paryża i tam pozostał na stałe. W czasie I wojny światowej przebywał w Bretanii, przyjaźniąc się z Władysławem Ślewińskim. W 1916 wrócił do Paryża, skąd wyjeżdżał do Owernii, Holandii i Belgii. W początkach twórczości inspirował się malarstwem P. Puvis de Chavannesa. W latach 1912-1915 w jego obrazach widoczna jest fascynacja kubizmem, w latach późniejszych także inspiracje dawnym malarstwem holenderskim i polską sztuką ludową. Z czasem artysta coraz bardziej upraszczał formę, dochodząc do stworzenia "własnego systemu znaków plastycznych“. Szczególnie często malował dzieci, w latach późniejszych także starych ludzi, a zawsze chętnie kwiaty i pejzaże. Wiele wystawiał we Francji, natomiast w kraju nie był specjalnie znany. Pierwsza większa wystawa jego prac odbyła się w roku 1936 w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Jego twórczość została wnikliwie opracowana w pismach Władysławy Jaworskiej.
Sucha igła, papier; 29,4 x 20 cm (odcisk płyty)
Sygnowany z płyty p.d.: TM; ołówkiem pod ryciną l.: la famille; p.: Tade Makowski
Na odwrocie:
1. ozdobna sygnatura ołówkiem kopiowym: Tadè | MAK| OW | SK | I | 1929
2. wpis ołówkiem Władysławy Jaworskiej: tytuł la Famille | Sucha igła, wymiar 29,4 x 20 cm (szerokie marginesy) | odbitka autorska, sygn. oł. p.d. Tade Makowski, | oraz na pł. p.d. T.M, oraz, odwrocie sygnatura | ozdobna . (ołówkiem kopiowym) rok 1929 | Prof. Wł. Jaworska | 3.III.1957 r.
3. w rogach cztery okrągłe czerwone pieczęcie z orłem
4. czerwona pieczęć z napisem: Podstawa wyceny Zarządzenie....;
5. pieczęć P.P. Desa z wpisanym ołówkiem rej. 37422/WR | 7.IV.1957
Praca była wystawiana wiosną 1957 r. w przedsiębiorstwie państwowym Desa. Wówczas Władysława Jaworska potwierdziła autorstwo Makowskiego.
Malarz i grafik, jeden z największych twórców polskich XX w. W latach 1903-1908 studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów podróżował do Wenecji, po ich ukończeniu wyjechał do Paryża i tam pozostał na stałe. W czasie I wojny światowej przebywał w Bretanii, przyjaźniąc się z Władysławem Ślewińskim. W 1916 wrócił do Paryża, skąd wyjeżdżał do Owernii, Holandii i Belgii. W początkach twórczości inspirował się malarstwem P. Puvis de Chavannesa. W latach 1912-1915 w jego obrazach widoczna jest fascynacja kubizmem, w latach późniejszych także inspiracje dawnym malarstwem holenderskim i polską sztuką ludową. Z czasem artysta coraz bardziej upraszczał formę, dochodząc do stworzenia "własnego systemu znaków plastycznych“. Szczególnie często malował dzieci, w latach późniejszych także starych ludzi, a zawsze chętnie kwiaty i pejzaże. Wiele wystawiał we Francji, natomiast w kraju nie był specjalnie znany. Pierwsza większa wystawa jego prac odbyła się w roku 1936 w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Jego twórczość została wnikliwie opracowana w pismach Władysławy Jaworskiej.