W 1961 roku Henryk Stażewski kontynuuje pracę nad seriami reliefów. Powstają wówczas także reliefy dwustronne (z użyciem przezroczystego pleksiglasu jako podłoża). Stażewski tak pisał o swoich pracach powstałych w tym czasie:
W ostatnich latach zainteresowania moje poszły w kierunku sztuki przestrzennej, zrywając z płaskim obrazem zespolonym ze ścianą; przechodzę do trójwymiarowego reliefu na płaszczyźnie lub dwustronnego reliefu umieszczonego w przestrzeni. Tego rodzaju plastyka jest zatarciem granicy między malarstwem a rzeźbą. (...) Przestaje istnieć zagadnienie formy, pojawia się problem stosunków, proporcji i konstrukcji.
Henryk Stażewski. Ekonomia myślenia i postrzegania, s. 359-360
Henryk Stażewski – jeden z najwybitniejszych twórców polskiej awangardy, nestor polskiej abstrakcji, współtwórca legendarnej Galerii Foksal, mentor i przyjaciel wszystkich najważniejszych artystów pierwszej i drugiej połowy XX wieku. Jego twórczość, a nade wszystkim jego charyzma i barwna osobowość, odcisnęły trwałe, niezatarte piętno na wszystkich najważniejszych zjawiskach polskiej sztuki powojennej.
Odmawiając nadania tytułu swojej pracy, Stażewski podkreśla jej czystą fizyczność i materialność, a co za tym idzie – poza narracyjny i poza intelektualny charakter. Elementem znaczącym pracy jest więc przede wszystkim materiał – tworzywo, z którego została wykonana, jak również światło, skala i umiejscowienie – gra z kontekstem przestrzennym. Stażewski świadomie sięga po szkło akrylowe, czyli popularny plexiglas – materiał nowoczesny, z którym eksperymentowali wcześniej, m.in. twórcy Bauhausu. Był to gest typowy dla czasu, w którym powstała praca – początku lat sześćdziesiątych, czyli okresu ekscytacji nowymi materiałami i technologiami oraz testowania ich plastycznych zastosowań.
Jednocześnie praca urzeka typową dla Stażewskiego syntezą geometrycznej dyscypliny z liryzmem, a nawet dowcipem, obecnym w nieoczywistym zaburzeniu rytmu surowej kompozycji. W podejściu tym widać echa wieloletniej przyjaźni z Pietem Mondrianem, który metodycznie łączył abstrakcję, czyli dziedzinę rozumu i matematyki, z dziedziną ducha i uczuć, czyli z intuicją.
dr Iwo Zmyślony, filozof i krytyk sztuki, antropolog designu
Porównaj:
– Henryk Stażewski. Ekonomia myślenia i postrzegania, oprac. M. Jurkiewicz, J. Mytkowska, W. Borowski, tekst A. Turowski, Fundacja Galerii Foksal, Galeria Foksal, il. s. 401 (relief widoczny na fotografii z wystawy Henryk Stażewski 1894-1988. W setną rocznicę urodzin, Muzeum Sztuki w Łodzi, grudzień 1994).
olej, drewno, pleksiglas
59 x 33,2 cm
sygn. na pleksiglasie l.d.: 38/100, p.d.: H. Stażewski 1961
W 1961 roku Henryk Stażewski kontynuuje pracę nad seriami reliefów. Powstają wówczas także reliefy dwustronne (z użyciem przezroczystego pleksiglasu jako podłoża). Stażewski tak pisał o swoich pracach powstałych w tym czasie:
W ostatnich latach zainteresowania moje poszły w kierunku sztuki przestrzennej, zrywając z płaskim obrazem zespolonym ze ścianą; przechodzę do trójwymiarowego reliefu na płaszczyźnie lub dwustronnego reliefu umieszczonego w przestrzeni. Tego rodzaju plastyka jest zatarciem granicy między malarstwem a rzeźbą. (...) Przestaje istnieć zagadnienie formy, pojawia się problem stosunków, proporcji i konstrukcji.
Henryk Stażewski. Ekonomia myślenia i postrzegania, s. 359-360
Henryk Stażewski – jeden z najwybitniejszych twórców polskiej awangardy, nestor polskiej abstrakcji, współtwórca legendarnej Galerii Foksal, mentor i przyjaciel wszystkich najważniejszych artystów pierwszej i drugiej połowy XX wieku. Jego twórczość, a nade wszystkim jego charyzma i barwna osobowość, odcisnęły trwałe, niezatarte piętno na wszystkich najważniejszych zjawiskach polskiej sztuki powojennej.
Odmawiając nadania tytułu swojej pracy, Stażewski podkreśla jej czystą fizyczność i materialność, a co za tym idzie – poza narracyjny i poza intelektualny charakter. Elementem znaczącym pracy jest więc przede wszystkim materiał – tworzywo, z którego została wykonana, jak również światło, skala i umiejscowienie – gra z kontekstem przestrzennym. Stażewski świadomie sięga po szkło akrylowe, czyli popularny plexiglas – materiał nowoczesny, z którym eksperymentowali wcześniej, m.in. twórcy Bauhausu. Był to gest typowy dla czasu, w którym powstała praca – początku lat sześćdziesiątych, czyli okresu ekscytacji nowymi materiałami i technologiami oraz testowania ich plastycznych zastosowań.
Jednocześnie praca urzeka typową dla Stażewskiego syntezą geometrycznej dyscypliny z liryzmem, a nawet dowcipem, obecnym w nieoczywistym zaburzeniu rytmu surowej kompozycji. W podejściu tym widać echa wieloletniej przyjaźni z Pietem Mondrianem, który metodycznie łączył abstrakcję, czyli dziedzinę rozumu i matematyki, z dziedziną ducha i uczuć, czyli z intuicją.
dr Iwo Zmyślony, filozof i krytyk sztuki, antropolog designu
Porównaj:
– Henryk Stażewski. Ekonomia myślenia i postrzegania, oprac. M. Jurkiewicz, J. Mytkowska, W. Borowski, tekst A. Turowski, Fundacja Galerii Foksal, Galeria Foksal, il. s. 401 (relief widoczny na fotografii z wystawy Henryk Stażewski 1894-1988. W setną rocznicę urodzin, Muzeum Sztuki w Łodzi, grudzień 1994).