Alfons Karny zanim stał się studentem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych w 1924 roku służył najpierw w armii J. Hallera. Rzeźby uczył się u T. Breyera, zwolennika form klasycznych. Karny w 1928 roku został wyróżniony za portret J. Piłsudskiego, wystawiony w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. Po ukończeniu studiów wyjechał w 1930 roku do Paryża jako stypendysta. Po powrocie brał udział w licznych wystawach, często nagradzany. Przed wojną, w czasie i po wojnie pozostawał wierny w swojej twórczości prostocie i klasycyzmowi. Rzeźbił chętnie portrety, często podejmował tematy monumentalne. Zbieżność jego założeń artystycznych z oficjalną estetyką lat pięćdziesiątych stworzyła sytuację, że był artystą pożądanym i wysoko ocenianym przez teoretyków socrealizmu. Otrzymywał prestiżowe zamówienia państwowe.
Artysta interesował się tematem maski w rzeźbie. Od lat czterdziestych kompletował między innymi maski pośmiertne znanych ludzi; zlecił także zdjęcie maski ze swojej własnej twarzy w uśmiechu. Temat maski przewijał się przez całą twórczość rzeźbiarską Karnego.