Jeden z najwybitniejszych twórców współczesnej awangardy światowej i pionierów polskiej awangardy międzywojennej. Studia artystyczne odbył w l. 1913-1919 w warszawskiej SSP pod kierunkiem S. Lentza. W 1923 wziął udział w Wystawie Nowej Sztuki w Wilnie inicjującej ruch konstruktywistyczny w Polsce. Był członkiem-założycielem grupy "Blok kubistów, suprematystów i konstruktywistów" oraz ugrupowań, które przejęły programowe założenia Bloku - Praesens i "a.r.". Począwszy od 1924 odwiedzał wielokrotnie Paryż, gdzie nawiązał kontakty z Mondrianem i Seuphorem. Należał do międzynarodowych ugrupowań Cercle et Carré oraz Abstraction-Création. Po wojnie artysta związał się z warszawską Galerią Krzywe Koło oraz zainicjował powstanie Galerii Foksal (1965). W konstruktywistycznej fazie twórczości inspirowały Stażewskiego unistyczne kompozycje Strzemińskiego i neoplastycyzm grupy De Stijl. Bardzo zróżnicowana formalnie twórczość z l. 60. i 70. wpisywała się całkowicie w ramy abstrakcji geometrycznej. W drugiej połowie lat 50. pojawił się w sztuce artysty nowy środek wyrazu - relief, który wyparł na ok. 20 lat media czysto malarskie. W 1968 nasiliła się tendencja do poddawania dzieła sztuki obiektywnym prawom nauki. Podstawowym modułem w pracach z tego okresu był kolorowy kwadrat, który artysta multiplikował nieznacznie tylko różnicując jego barwę. W l. 80. barwa współtworzyła dynamiczną grę geometrycznych elementów. W oferowanej pracy jednorodną płaszczyznę zieleni dynamizuje ukośny bieg nałożonego na nią błękitnego paska, którego górna krawędź zaakcentowa jest żółcienią. Istotą tej kompozycji, odznaczającej się zdyscyplinowaniem i lakonicznością środków wyrazu, są wzajemne relacje elementarnych figur geometrycznych i wzajemne oddziaływanie dopełniających się barw.