Jeden z najwybitniejszych twórców współczesnej awangardy światowej i pionierów polskiej awangardy międzywojennej. Studia artystyczne odbył w latach 1913-1919 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stanisława Lentza. W 1923 r. wziął udział w Wystawie Nowej Sztuki w Wilnie inicjującej ruch konstruktywistyczny w Polsce. Był członkiem-założycielem grupy "Blok kubistów, suprematystów i konstruktywistów" oraz ugrupowań, które przejęły programowe założenia Bloku - Praesens i "a.r.". Począwszy od 1924 r. odwiedzał wielokrotnie Paryż, gdzie nawiązał kontakty z Mondrianem i Seuphorem. Należał do międzynarodowych ugrupowań Cercle et Carré oraz Abstraction-Création. Po wojnie artysta związał się z warszawską Galerią Krzywe Koło. W roku 1965 zainicjował powstanie Galerii Foksal. W konstruktywistycznej fazie twórczości inspirowały Stażewskigo unistyczne kompozycje Strzemińskiego i neoplastycyzm grupy De Stijl. Bardzo zróżnicowana formalnie twórczość z lat 1960. i 1970. wpisywała się całkowicie w ramy abstrakcji geometrycznej. W drugiej połowie lat 50. pojawił się w sztuce artysty nowy środek wyrazu - relief, który wyparł na ok. 20 lat media czysto malarskie. W tej konwencji utrzymana jest prezentowana kompozycja oparta na kontraście dynamicznych optycznie układów błękitnych linii, które namalowane zostały na kwadracie umieszczonym reliefowo na fioletowym tle. Nieustanna opozycja tych elementów tworzy dynamikę obrazu.