POCHODZENIE:
- Kraków, kolekcja prywatna
- Łódź, Galeria Olimpus
- Poznań, kolekcja prywatna
WYSTAWIANY:
- 2004 "2 x kolekcja Dariusza i Krzysztofa Bieńkowskich", Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Orońsko
- 2009 "Kolekcja zdarzeń", Galeria Atlas Sztuki, Łódź
do pracy dołączone jest potwierdzenie autentyczności Janiny Ładnowskiej i Zenobii Karnickiej z 2002 roku
Rok 1965 był okresem intensywnych poszukiwań i eksperymentów twórczych wciąż młodego duchem 71-letniego Henryka Stażewskiego, który stworzył wówczas serię metalowych reliefów oraz rzeźb kinetycznych w przestrzeni publicznej. Stażewski podjął pracę nad reliefami, z których wyłoniły się dwie wielkie serie najczęściej spotykane w muzeach: reliefy białe wykonane z drewna i reliefy metalowe. Zdominowały one jego twórczość na dłuższy czas.
W tym też roku Henryk Stażewski obchodził 40-lecie pracy twórczej, otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki w dziedzinie plastyki, uczestniczył w I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu. Na przełomie kolejnego roku miał w warszawskiej Zachęcie wystawę swoich najnowszych prac, powstałych na przestrzeni lat 1964–1965. Artysta zaprezentował wówczas 27 reliefów, w większości których wprowadził nowy materiał – metal. Był on obecny w różnych wariacjach: od srebrnego lakieru, przez aluminium, miedź, aluminium czarno-białe, chromowanie, srebrzenie i złocenie. Metalowe i metaliczne reliefy Stażewskiego przyjmowane były zazwyczaj bardzo pozytywnie. W maju 1966 roku artysta został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a na XXXIII Biennale w Wenecji wystawił około 30 metalowych kompozycji, za które otrzymał wyróżnienie honorowe.
Malarz, grafik, teoretyk sztuki. Jest uważany za jednego z najznamienitszych twórców awangardy okresu międzywojennego. Związany z nurtem konstruktywizmu. W latach 1913–19 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, pod kierunkiem Stanisława Lentza. Należał do wielu ugrupowań artystycznych, taki jak: Ekspresjoniści Polscy, Blok, Praesens, a. r., Cercle et Carré, Abstarction-Création. Często podróżował do Paryża. Przyjaźnił się z Pietem Mondrianem, Theo van Doesburgiem oraz Michelem Seuphorem. Jest uważany za jednego z pierwszych polskich twórców geometrycznych abstrakcji. W 1930 roku był współorganizatorem zbiórki dzieł artystów międzynarodowej awangardy przeznaczonych dla muzeum łódzkiego (obecnie w Muzeum Sztuki w Łodzi). Po II wojnie mieszkał i działał w Warszawie. Po 1956 roku, uznawany powszechnie za patrona polskiej awangardy, uprawiał już wyłącznie abstrakcję o konstruktywistycznym rodowodzie. Tworzył cykle prac będących studiami płaszczyzn, linii, kolorów w różnych układach względem siebie. Obok malarstwa i form pochodnych, jak kolaże, reliefy, multiple, tworzył formy przestrzenne i grafikę. Jego prace pojawiały się na wielu wystawach, m.in.: Warszawie, Wilnie, Łodzi.
metal, olej, płyta, 35 x 42 cm,
sygnowany i datowany na odwrocie: '1965 | H. Stażewski'
POCHODZENIE:
- Kraków, kolekcja prywatna
- Łódź, Galeria Olimpus
- Poznań, kolekcja prywatna
WYSTAWIANY:
- 2004 "2 x kolekcja Dariusza i Krzysztofa Bieńkowskich", Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Orońsko
- 2009 "Kolekcja zdarzeń", Galeria Atlas Sztuki, Łódź
do pracy dołączone jest potwierdzenie autentyczności Janiny Ładnowskiej i Zenobii Karnickiej z 2002 roku
Rok 1965 był okresem intensywnych poszukiwań i eksperymentów twórczych wciąż młodego duchem 71-letniego Henryka Stażewskiego, który stworzył wówczas serię metalowych reliefów oraz rzeźb kinetycznych w przestrzeni publicznej. Stażewski podjął pracę nad reliefami, z których wyłoniły się dwie wielkie serie najczęściej spotykane w muzeach: reliefy białe wykonane z drewna i reliefy metalowe. Zdominowały one jego twórczość na dłuższy czas.
W tym też roku Henryk Stażewski obchodził 40-lecie pracy twórczej, otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki w dziedzinie plastyki, uczestniczył w I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu. Na przełomie kolejnego roku miał w warszawskiej Zachęcie wystawę swoich najnowszych prac, powstałych na przestrzeni lat 1964–1965. Artysta zaprezentował wówczas 27 reliefów, w większości których wprowadził nowy materiał – metal. Był on obecny w różnych wariacjach: od srebrnego lakieru, przez aluminium, miedź, aluminium czarno-białe, chromowanie, srebrzenie i złocenie. Metalowe i metaliczne reliefy Stażewskiego przyjmowane były zazwyczaj bardzo pozytywnie. W maju 1966 roku artysta został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a na XXXIII Biennale w Wenecji wystawił około 30 metalowych kompozycji, za które otrzymał wyróżnienie honorowe.
Malarz, grafik, teoretyk sztuki. Jest uważany za jednego z najznamienitszych twórców awangardy okresu międzywojennego. Związany z nurtem konstruktywizmu. W latach 1913–19 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, pod kierunkiem Stanisława Lentza. Należał do wielu ugrupowań artystycznych, taki jak: Ekspresjoniści Polscy, Blok, Praesens, a. r., Cercle et Carré, Abstarction-Création. Często podróżował do Paryża. Przyjaźnił się z Pietem Mondrianem, Theo van Doesburgiem oraz Michelem Seuphorem. Jest uważany za jednego z pierwszych polskich twórców geometrycznych abstrakcji. W 1930 roku był współorganizatorem zbiórki dzieł artystów międzynarodowej awangardy przeznaczonych dla muzeum łódzkiego (obecnie w Muzeum Sztuki w Łodzi). Po II wojnie mieszkał i działał w Warszawie. Po 1956 roku, uznawany powszechnie za patrona polskiej awangardy, uprawiał już wyłącznie abstrakcję o konstruktywistycznym rodowodzie. Tworzył cykle prac będących studiami płaszczyzn, linii, kolorów w różnych układach względem siebie. Obok malarstwa i form pochodnych, jak kolaże, reliefy, multiple, tworzył formy przestrzenne i grafikę. Jego prace pojawiały się na wielu wystawach, m.in.: Warszawie, Wilnie, Łodzi.