W latach 1891-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, najpierw u W. Łuszczkiewicza i J. Matejki, później w klasie mistrzowskiej L. Wyczółkowskiego. Pod wpływem teorii "nagiej duszy" S. Przybyszewskiego i malarstwa E. Muncha namalował na przełomie wieków wiele mrocznych, fantastycznych scen i pejzaży o pogłębionej ekspresji. W latach 1901 i 1902 kontynuował studia w Rzymie i Florencji. W 1907 r. rozpoczął pracę w krakowskiej ASP, z którą związał się do końca życia; trzykrotnie pełnił funkcję rektora. Po 1908 r. skoncentrował się na problemach luminizmu malując w manierze postimpresjonistycznej. W okresie międzywojennym zasłynął jako malarz portretów i aktów. Od 1915 r. malował rozsłonecznione kalwaryjskie pejzaże i martwe natury. Jednocześnie istniał w jego twórczości nurt "ukryty", nieznany szerszej publiczności, kontynuujący młodopolską ekspresjonistyczną wizję rzeczywistości. Oferowany obraz przedstawia związany ze Świętami Wielkiej Nocy festyn ludowy odbywający się na krakowskim Podgórzu. Namalowany ok.1900 roku nosi charakterystyczne cechy malarstwa Weissa tego okresu; a więc dynamikę kompozycji, operowanie miękkimi sylwetami i przelewnymi plamami barw o zatartym konturze, wirtuozerię formalną graniczącą z improwizacją, wreszcie umiejętność budowania intensywnego nastroju. W swej ludycznej, nieco groteskowej eksperesji przywodzi na myśl bardziej dramatyczne w wyrazie kompozycje Witolda Wojtkiewicza ( np."Karuzel"). Obraz brał udział w wystawie: "Wojciech Weiss. Wystawa malarstwa, grafiki i rysunków z lat pobytu artysty w Podgórzu ( 1891 – 1904). Z okazji 100-lecia urodzin artysty". Muzeum Etnograficzne w Krakowie, 1976. poz. 16.