Artysta uważany za czołową postać sztuki konceptualnej w swojej praktyce wielokrotnie używał technik łączonych z bardziej tradycyjnie rozumianą sztuką. Po akwarele sięgnął - jak mówi - z przekory, z uwagi na przypisywaną tej technice anachroniczność. W ostatnich dwóch dekadach zrealizował kilka wielkich instalacji konstruowanych z prac wykonanych w tej technice. Pierwsza seria akwarel powstała na początku lat 80. Prace malowane na polu prostokątnego, kwadratowego lub trójkątnego arkusza papieru artysta tytułował nazwami użytych zestawów barwnych lub pojedynczych kolorów. W stosowaniu procedur malarskich interesowały go możliwości wykorzystania przypadku i jednocześnie kontroli, gry pomiędzy rygorem a nieprzewidywalnością. W serii, do której należy prezentowana praca z równomiernie zakomponowaną powierzchnią, nawiązywał do idei unizmu Władysława Strzemińskiego.