Studia artystyczne odbył w warszawskiej SSP i krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Pankiewicza. Wraz z innymi członkami Komitetu Paryskiego wyjechał w 1924 r. do Paryża. Po powrocie do kraju w 1931 r. włączył się w nurt życia artystycznego. W czasie II wojny światowej wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną przebywał w obozach jenieckich. Po wojnie zamieszkał na stałe w Maison Laffitte pod Paryżem, gdzie współuczestniczył w wydawaniu miesięcznika "Kultura". We wczesnych l. 30. Czapski pozostawał w kręgu oddziaływania kapistów tworząc pejzaże i martwe natury w postimpresjonistycznej manierze. W l. 60. i 70. artysta oszczędnymi środkami wyrazu obrazował pospolitą codzienność i samotność egzystencji człowieka zagubionego we współczesnej metropolii. Inspirowany ekspresyjną sztuką G. Roualta budował formy syntetyczną, szkicową plamą, która obwodził wyrazistym, czarnym konturem. Z tego właśnie okresu pochodzi prezentowana praca. Zawężona, mroczna tonacja barw służy do przekazania dramatycznych emocji. Istotną rolę w obrazach z lat 1969-70 odgrywały reklamowe plakaty i szyldy, zaakcentowane ostrymi barwami, jarzące się wewnętrznym światłem (por. "Stacja metra", repr. w katalogu "Józef Czapski. Malarstwo ze zbiorów szwajcarskich", Muzeum Narodowe w Krakowie, 1992, poz. 40; "Morley" repr. w monografii artysty pióra J.Pollakówny, Warszawa 1993, il. 30. To rola zarazem kompozycyjna i znaczeniowa, stanowiąca dosłowny cytat z paryskiej metropolii.