Zaliczany do czołówki artystów polskich 2. połowy XX wieku. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie, w 1969 roku, uzyskał dyplom w Pracowni Malarstwa profesora Wacława Taranczewskiego. W późniejszym czasie sam został profesorem tejże uczelni (od 1989 roku prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki), jak również profesorem Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Twórczość jego inspirowana jest m.in. sztuką okresu Młodej Polski, secesją, koloryzmem, a także kulturą Dalekiego Wschodu. Maciejewski często odwoływał się do metafory, nierzadko posiadającej wymowę erotyczną, przez co jego kompozycje przyciągają uwagę widza głównie klimatem – tajemniczym, zagadkowym, bądź radosnym, pełnym niezmąconego, choć podszytego napięciem, spokoju. Budował ów nastrój za pomocą oryginalnego systemu malarskich znaków: materię jego prac tworzą z reguły rozedrgane, pulsujące ulubionymi barwami (między innymi rozmaitymi tonami zieleni) i światłem drobne pociągnięcia pędzlem, mozaikowo wypełniające płaszczyznę.
Był znakomitym znawcą sztuki, kolekcjonerem kobierców wschodnich, porcelany, rycin japońskich i malarstwa polskiego. Zmarł przedwcześnie, po ciężkiej chorobie, w 1999 roku.
Za swą twórczość malarską, obok wielu innych, otrzymał w 1997 roku Nagrodę im. Witolda Wojtkiewicza, przyznawaną przez krakowski Okręg ZPAP.