Obraz, pod autorskim tytułem Psotnica, figurował w prowadzonym przez samego artystę rękopiśmiennym "Katalogu" jego prac, będącym przed wojną w posiadaniu córek artysty - Marii Gerson-Dąbrowskiej i Jadwigi Bobińskiej. Materiały te spłonęły w roku 1944, podczas powstania warszawskiego; pozostały jednak wcześniejsze ich opracowania (K. Molendziński, A. Vetulani, A. Ryszkiewicz), będące najważniejszym źródłem do badań nad twórczością artysty.
Psotnicę, malowaną w późniejszych latach twórczości artysty, cechuje - charakterystyczne dla tego okresu - pewne odejście od konwencji akademickiej z rozjaśnieniem palety barwnej i lżejszym, swobodniejszym traktowaniem materii malarskiej.
Bibliografia:
- Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty
Sztuk Pięknych w Królestwie Polskiem za rok 1894, Warszawa 1896, s. 31;
- Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskiem za rok 1901, Warszawa 1901, s. 33;
- K. Molendziński, Wojciech Gerson 1831-1901, Monografie artystów polskich, TZSP, Warszawa 1939, s. 69, nr kat. 440;
- A. Vetulani, A. Ryszkiewicz, Materiały dotyczące życia i twórczości Wojciecha Gersona, Źródła do dziejów sztuki polskiej, T. 2; Państwowy Instytut Sztuki; Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1951, s. 40, nr kat. 440;
- J. Wiercińska, Katalog prac wystawionych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1860 - 1914, Wrocław 1969, s. 93;
- Wojciech Gerson 1831-1901. Katalog wystawy monograficznej, [red. J. Zielińska], Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1978, s. 95, nr kat. I/B/143.
olej, płótno
70 x 51 cm
sygn. p.d.: Wojciech Gerson | 1894 r
Pochodzenie: obraz - podarek ślubny Wojciecha Gersona dla, spokrewnionego z nim, Władysława Rudnickiego (ślub 12 września 1894) był dwukrotnie wystawiony w TZSP w Warszawie (1894 i 1901).
Dalsze jego losy nie są znane; wiadomo jedynie, że przez ostatnie lata znajdował się w zbiorach prywatnych za granicą.
Obraz, pod autorskim tytułem Psotnica, figurował w prowadzonym przez samego artystę rękopiśmiennym "Katalogu" jego prac, będącym przed wojną w posiadaniu córek artysty - Marii Gerson-Dąbrowskiej i Jadwigi Bobińskiej. Materiały te spłonęły w roku 1944, podczas powstania warszawskiego; pozostały jednak wcześniejsze ich opracowania (K. Molendziński, A. Vetulani, A. Ryszkiewicz), będące najważniejszym źródłem do badań nad twórczością artysty.
Psotnicę, malowaną w późniejszych latach twórczości artysty, cechuje - charakterystyczne dla tego okresu - pewne odejście od konwencji akademickiej z rozjaśnieniem palety barwnej i lżejszym, swobodniejszym traktowaniem materii malarskiej.
Bibliografia:
- Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty
Sztuk Pięknych w Królestwie Polskiem za rok 1894, Warszawa 1896, s. 31;
- Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskiem za rok 1901, Warszawa 1901, s. 33;
- K. Molendziński, Wojciech Gerson 1831-1901, Monografie artystów polskich, TZSP, Warszawa 1939, s. 69, nr kat. 440;
- A. Vetulani, A. Ryszkiewicz, Materiały dotyczące życia i twórczości Wojciecha Gersona, Źródła do dziejów sztuki polskiej, T. 2; Państwowy Instytut Sztuki; Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1951, s. 40, nr kat. 440;
- J. Wiercińska, Katalog prac wystawionych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1860 - 1914, Wrocław 1969, s. 93;
- Wojciech Gerson 1831-1901. Katalog wystawy monograficznej, [red. J. Zielińska], Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1978, s. 95, nr kat. I/B/143.