Studiował w warszawskiej SSP u M. Kotarbińskiego i P. Welońskiego (1910-1914) oraz w Akademii Petersburskiej (1915). W r. 1915 miał indywidualną wystawę we Władywostoku. Przed I wojną światową podróżował po Chinach, Japonii, Indiach i Afryce. Obrazy z tego czasu zaginęły w Kijowie w czasie Rewolucji Październikowej, w której brał udział. W 1921 r. wrócił do Polski i mieszkał w Katowicach. W r. 1924 miał pierwszą wystawę w Polsce. Jako członek TZSP brał udział w wystawach Towarzystwa w kraju i za granicą. Wystawiał obrazy m.in. w warszawskiej TZSP (1929), w Klubie Marynistów w Warszawie (1935), krakowskiej TPSP (1938). Po II wojnie światowej zamieszkał na Dolnym Śląsku - w Jaworze, gdzie zorganizował prywatną szkołę malarską, którą przeniósł w 1951 r. do Świdnicy. Malował głównie obrazy o tematyce marynistycznej a także portrety, akty, martwe natury, kwiaty, pejzaże. W okresie powojennym brał udział w Ogólnopolskiej Wystawie Marynistów w Warszawie (1964) oraz miał wystawy indywidualne m.in. w Muzeum Miejskim w Wałbrzychu (1962), w ZPAP we Wrocławiu (1966).
Obraz przedstawia starą kobietę w chuście na głowie na tle morza i falochronu z pali niosącą miskę wyrzucone na brzeg deski. Wyrzucone przez morze drewno stanowiło najtańsze źródło ogrzewania dostępne dla niezamożnych ludzi.