Kształcił się pod kierunkiem swego ojca - Wojciecha i dziadka Juliusza. Podczas I wojny światowej służył w armii austriackiej. Przez całe życie był związany z Krakowem. W 1925 i 1926 r. odwiedzał wraz z ojcem dwory w Poznańskiem, by wykonywać na zamówienie ziemian portrety i pejzaże. W swej twórczości konsekwentnie kontynuował artystyczne tradycje rodziny Kossaków, malując sceny historyczne, historyczno-rodzajowe, batalistyczne i portrety. Częstym motywem jego obrazów są epizody z wojen napoleońskich, powstania listopadowego, walk legionowych w okresie I wojny światowej i wojny polsko-rosyjskiej 1920 roku. Jego sztuka cieszyła się dużą popularnością. W okresie międzywojennym rozszerzył swój repertuar tematyczny włączając wątki z legend starogermańskich i staroangielskich. Zajmował się także ilustratorstwem; wykonał rysunki do baśni Grimma i ballad Mickiewicza. Prezentowany obraz przedstawia motyw rodzajowy, do którego artysta powracał wielokrotnie opracowując go w rozmaitych wariantach, motyw odpoczynku żołnierzy odrodzonego wojska polskiego w wiejskiej scenerii. Namalowana w 1934 r. scena pojenia koni przez dwóch ułanów jest pokrewna stylistycznie licznym obrazom o podobnej tematyce wykonywanym w latach 1930. przez Wojciecha Kossaka. Obraz cechuje wyważona, statyczna kompozycja, zharmonizowana gama zieleni i brązów oraz swobodny dukt pędzla trafnie wyobywający postacie i elementy pejzażu. (por. Kazimierz Olszański , "Jerzy Kossak", Wrocław 1992)