Obraz wystawiany i opisany:
- Kazimierz Mikulski malarstwo, rysunek, collage, wyst.: BWA Łódź kwiecień-maj 1987, Galeria Współczesna Toruń lipiec 1987, Arsenał Poznań sierpień-wrzesień 1987, BWA Płock październik 1987, Salon Sztuki Współczesnej Bydgoszcz grudzień 1987, Galeria Awangarda Wrocław styczeń 1988, kat. poz. 183, s. nlb, il. czarno-biała.
W malarstwie Mikulski lubił kojarzyć ze sobą rozmaite elementy na zasadzie pokrewieństw podsuwanych przez wyobraźnię, a nie rzeczywistość. Odwoływał się do „logiki“ marzenia sennego (m.in. z erotycznymi podtekstami), fantazji, do poetyki baśni bądź bajki, do obrazów zapisanych w pamięci i odtwarzanych z niej w sposób spontaniczny, podyktowany jedynie wolą artystycznej kreacji. Szczególnie chętnie wykorzystywał arsenał ulubionych motywów, do których należą postacie młodych, smukłych, nierzadko nagich, czarujących dziewcząt, ptaki, motyle, stylizowane rośliny - drzewa, trawy lub kwiaty itp. Kompozycje malarskie Mikulskiego robią nierzadko wrażenie rozgrywanych w teatrze scen z udziałem znieruchomiałych postaci-manekinów, otoczonych przez przedmioty pełniące rolę rekwizytów (Drewniany ptak, 1954). Mamy tu do czynienia z rzeczywistością traktowaną umownie, kreowaną dla potrzeb sztuki, malowniczą, zagadkową. Przede wszystkim jednak urzeka w tym malarstwie prostota dekoracyjnych form, które wypełniają zabudowaną kulisowo przestrzeń imaginacyjnych, intymnych „krajobrazów wewnętrznych“.
Małgorzata Kitowska-Łysiak
https://culture.pl/pl/tworca/kazimierz-mikulski
olej, płótno
50 x 61 cm
sygn. na odwr. na płótnie l.g.: Przepowiednia
p.d.: KMikulski | Kraków 1980
Obraz wystawiany i opisany:
- Kazimierz Mikulski malarstwo, rysunek, collage, wyst.: BWA Łódź kwiecień-maj 1987, Galeria Współczesna Toruń lipiec 1987, Arsenał Poznań sierpień-wrzesień 1987, BWA Płock październik 1987, Salon Sztuki Współczesnej Bydgoszcz grudzień 1987, Galeria Awangarda Wrocław styczeń 1988, kat. poz. 183, s. nlb, il. czarno-biała.
W malarstwie Mikulski lubił kojarzyć ze sobą rozmaite elementy na zasadzie pokrewieństw podsuwanych przez wyobraźnię, a nie rzeczywistość. Odwoływał się do „logiki“ marzenia sennego (m.in. z erotycznymi podtekstami), fantazji, do poetyki baśni bądź bajki, do obrazów zapisanych w pamięci i odtwarzanych z niej w sposób spontaniczny, podyktowany jedynie wolą artystycznej kreacji. Szczególnie chętnie wykorzystywał arsenał ulubionych motywów, do których należą postacie młodych, smukłych, nierzadko nagich, czarujących dziewcząt, ptaki, motyle, stylizowane rośliny - drzewa, trawy lub kwiaty itp. Kompozycje malarskie Mikulskiego robią nierzadko wrażenie rozgrywanych w teatrze scen z udziałem znieruchomiałych postaci-manekinów, otoczonych przez przedmioty pełniące rolę rekwizytów (Drewniany ptak, 1954). Mamy tu do czynienia z rzeczywistością traktowaną umownie, kreowaną dla potrzeb sztuki, malowniczą, zagadkową. Przede wszystkim jednak urzeka w tym malarstwie prostota dekoracyjnych form, które wypełniają zabudowaną kulisowo przestrzeń imaginacyjnych, intymnych „krajobrazów wewnętrznych“.
Małgorzata Kitowska-Łysiak
https://culture.pl/pl/tworca/kazimierz-mikulski