O ile jednakże większość jemu współczesnych przodujących malarzy polskich (poza Wyspiańskim i Mehofferem) ograniczała się do malarstwa sztalugowego, on dał się poznać jako artysta znacznie bardziej wszechstronny. Wykazał, że równie dobrze jak w malarstwie sztalugowym czuje się w malarstwie ściennym. Nie obawiał się wielkich płaszczyzn, gotyckich sklepień, różnorodnych detali architektonicznych trudnych do pogodzenia z jednolitą koncepcją dzieła. Można zaryzykować stwierdzenie, że wśród swoich współczesnych zdobył większe uznanie i sławę jako twórca polichromii kościelnych niż jako malarz sztalugowy. Znacznie bardziej w świadomość i pamięć artystyczną współczesnej Tetmajerowi epoki zapadły jego polichromie wawelskie, sosnowieckie czy kalwaryjskie, niż malarstwo sztalugowe. Dodajmy, że w swych polichromiach potrafił stworzyć swój własny styl, odrębną kolorystykę i ornamentykę, a równocześnie dać odbiorcy jego dzieł bardzo silny przekaz umiejętnie ujętych elementów sakralnych, patriotycznych i ludowych. (J.A. Nowobilski, Włodzimierz Tetmajer..., s. 52)
W bazylice kalwaryjskiej Tetmajer wykonał polichromię sklepienia oraz dekorację ściany łuku tęczowego ze sceną Pogrzebu Matki Bożej. Jak podkreśla J.A. Nowobilski, tylko te partie są autentycznym dziełem artysty, który całości polichromii nie ukończył. Niezachowanie się żadnego kartonu, uniemożliwia nam pełną ocenę całego dzieła – pisał w swojej książce Nowobilski (s. 62).
Niewątpliwie zatem dwa oferowane szkice posiadają prócz wysokiej wartości artystycznej także niemałą wartość historyczną, stanowiąc źródło dla badań nad twórczością jednego z najbardziej znanych młodopolskich malarzy.
Literatura:
– Józef Andrzej Nowobilski, Włodzimierz Tetmajer (1861-1923), Kraków – Fundacja im. Włodzimierza Tetmajera, Wydawnictwo Czuwajmy, Kraków 1998, s. 61-63, il. 104, 105, 106.
PROJEKTY POLICHROMII DO KOŚCIOŁA O.O. BERNARDYNÓW W KALWARII ZEBRZYDOWSKIEJ, 1914
PREZBITERIUM – ŚCIANA POŁUDNIOWA
tempera ze szlagmetalem w proszku, ołówek, tusz, papier naklejony na dwie warstwy tektury
70,5 x 116,5 cm
sygn. p.d.: WłTetmajrer 1914 | kwiecień
przy górnej krawędzi autorski opis: Kalwarya Zebrzydowska – Kościół OO Bernardynów | Widok prawej ściany prezbiterium – skala 1: 20
FRAGMENT SKLEPIENIA NAWY GŁÓWNEJ
pas górny – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny pas dolny – Koronacja Najświętszej Maryi Panny
tempera ze szlagmetalem w proszku, ołówek, tusz, papier naklejony na dwie warstwy tektury
69,6 x 110 cm
sygn. p.g.: WTetmajer [sygnatura przetarta]
O ile jednakże większość jemu współczesnych przodujących malarzy polskich (poza Wyspiańskim i Mehofferem) ograniczała się do malarstwa sztalugowego, on dał się poznać jako artysta znacznie bardziej wszechstronny. Wykazał, że równie dobrze jak w malarstwie sztalugowym czuje się w malarstwie ściennym. Nie obawiał się wielkich płaszczyzn, gotyckich sklepień, różnorodnych detali architektonicznych trudnych do pogodzenia z jednolitą koncepcją dzieła. Można zaryzykować stwierdzenie, że wśród swoich współczesnych zdobył większe uznanie i sławę jako twórca polichromii kościelnych niż jako malarz sztalugowy. Znacznie bardziej w świadomość i pamięć artystyczną współczesnej Tetmajerowi epoki zapadły jego polichromie wawelskie, sosnowieckie czy kalwaryjskie, niż malarstwo sztalugowe. Dodajmy, że w swych polichromiach potrafił stworzyć swój własny styl, odrębną kolorystykę i ornamentykę, a równocześnie dać odbiorcy jego dzieł bardzo silny przekaz umiejętnie ujętych elementów sakralnych, patriotycznych i ludowych. (J.A. Nowobilski, Włodzimierz Tetmajer..., s. 52)
W bazylice kalwaryjskiej Tetmajer wykonał polichromię sklepienia oraz dekorację ściany łuku tęczowego ze sceną Pogrzebu Matki Bożej. Jak podkreśla J.A. Nowobilski, tylko te partie są autentycznym dziełem artysty, który całości polichromii nie ukończył. Niezachowanie się żadnego kartonu, uniemożliwia nam pełną ocenę całego dzieła – pisał w swojej książce Nowobilski (s. 62).
Niewątpliwie zatem dwa oferowane szkice posiadają prócz wysokiej wartości artystycznej także niemałą wartość historyczną, stanowiąc źródło dla badań nad twórczością jednego z najbardziej znanych młodopolskich malarzy.
Literatura:
– Józef Andrzej Nowobilski, Włodzimierz Tetmajer (1861-1923), Kraków – Fundacja im. Włodzimierza Tetmajera, Wydawnictwo Czuwajmy, Kraków 1998, s. 61-63, il. 104, 105, 106.