Słynne zdanie Berezowskiej głosi: Nie ma nic wspanialszego niż ciało ludzkie i póki żyję, będę je rysować. Ta postawa jest konsekwentnie realizowana przez cały okres jej twórczości. Możemy się o tym przekonać, oglądając jej erotyczne rysunki osadzona zarówno w historyczno-baśniowych realiach, jak i te dotyczące codzienności i życia domowego. Męskość i kobiecość współgrają w nich ze sobą, dopełniając się na zasadzie kontrastów linii ciał; scenki grupowe tworzą skomplikowane kompozycje wirujące wokół pragnienia dostarczania jak największej dozy przyjemności wszystkim uczestnikom. Nie brak w nich fetyszy, takich jak wojeryzm; motyw podglądactwa występuje u Berezowskiej szczególnie wtedy, kiedy chce ona ukazać ciało kobiece bez uwikłania w relację cielesną z drugim człowiekiem.

Nie da się zaprzeczyć, że artystka znana jest przede wszystkim ze swoich rysunków erotycznych i karykatur, jednak przez długi czas jej główną działalnością było projektowanie teatralnych i rewiowych kostiumów scenicznych. Również i w tym przypadku Berezowska nie mogła sobie odmówić kokieteryjnego spojrzenia na postacie, eksponując ich cielesność bez zbytniej konfuzji. Projekt sukni dla „Jadzi Wdowy” z Teatru Komedia, który w 1967 roku założyła Alina Janowska, mówi sam za siebie.