Rysunek przedstawia projekt kostiumu do spektaklu „W małym dworku” Stanisława Ignacego Witkiewicza zrealizowanego w Teatrze Cricot 2 przez Tadeusza Kantora. Premierze spektaklu, która odbyła się 14 stycznia 1961 roku w Krzysztoforach, towarzyszył napisany przez Kantora manifest „Teatru Informel”. Autor proklamował w nim otwarcie nowego etapu w historii teatru, w którym dopuszczony został przypadek jako element konstytutywny spektaklu. Termin został zaczerpnięty z malarstwa „informel”, gdzie przypadek miał decydujący wpływ na finalny efekt obrazu. Według idei Kantora akcja przedstawienia miała przebiegać w szafie, która została wyposażona w wieszaki, na których zawieszone miały być postacie dramatu. Tym samym grę aktorską determinować miała sytuacja permanentnego zawieszenia, powodującego stany wirowania, zderzania się ze sobą, bezwładnego zwisania. W premierowym przedstawieniu w Krzysztoforach Kantor zrezygnował z pomysłu zawieszenia aktorów w szafie, ale w późniejszych inscenizacjach “Teatru Informel” powrócił do tej idei np. w przedstawieniu „Der Schrank” (Szafa) zrealizowanym w Baden-Baden w 1966 roku.
Praca na papierze będąca projektem kostiumu do „W małym dworku” należy datować na rok 1960 lub 1961. Tadeusz Kantor wykonał dość liczną serię rysunków, które funkcjonują w kolekcjach i muzeach pod różnymi określeniami jak „Ludzie zawieszeni”, „Postacie zawieszone” czy „Ludzie atrapy”. Cały duży cykl takich rysunków został zakupiony i znajduje się w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi. Warto też wspomnieć, że artysta pod koniec lat 80. wykonał dla potrzeb ekspozycyjnych, ukazujących jego działalność w teatrze, obiekt pt. „Szafa – interior imaginacji” (znajdujący się w Cricotece), gdzie w szafie umieścił wiszącego na wieszaku manekina naturalnej wielkości człowieka.