Jan Kaczmarkiewicz (1904 - 1989) - polski malarz, historyk sztuki, pedagog. Studiował historię sztuki i architekturę klasyczną na Uniwersytecie Poznańskim. W 1929 wykonywał ilustracje do pism katolickich. Po uzyskaniu stypendium w 1932 wyjechał na studia malarskie do Wilna, gdzie kształcił się na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego pod kierunkiem Ludomira Sleńdzińskiego. Po wojnie podjął pracę dydaktyczną w Wilnie, a po wysiedleniu Polaków z Wilna - w Bytomiu i Katowicach. Od 1959 był członkiem ZPAP.
W pracach Kaczmarkiewicza zdumiewa wprawność warsztatowa, perfekcja rysunku, niezauważalnych gołym okiem, milimetrowych pociągnięć pędzelka, przywodzące na myśl malarstwo miniaturowe. Artysta, na wzór swojego mistrza, inicjatora "szkoły wileńskiej" - Ludomira Sleńdzinskiego, prowadził dialog z tradycją artystyczną i warsztatową. Sięgając do estetyki i warsztatu włoskiego quattrocenta, podkreślał modelunek twarzy, włosów, muskulatury ciała swoich modeli rozbielonym laserunkiem imitującym trójwymiarowość form i aksamitną gładkość skóry. Swoje dzieła sygnował często w języku włoskim: Giovanni Kaczmarkiewicz. Zarówno wcześniejsze studia na wydziale architektury klasycznej, jak i kontakty ze środowiskiem neoklasyków "szkoły wileńskiej", zaowocowały fascynacją sztuką antyczną i śródziemnomorską. Częstym tematem jego obrazów były akty męskie i portrety młodzieńców, a ulubionymi motywami elementy architektury wileńskiej.