W latach 1902-1911 Jan Kotowski studiował w ASP w Krakowie u Józefa Unierzyskiego i Leona Wyczółkowskiego. Otrzymał stypendium i w 1908 roku wyjechał do Paryża. Należał do TZSP oraz grupy "Pro-Arte". W 1937 roku otrzymał srebrny medal za pracę "Na Wołyniu". Malował pejzaże wiejskie, miejskie, sceny rodzajowe, jednak jego ulubionym tematem był spracowany, zabiedzony koń. Stosował technikę olejną. Prace tego artysty można oglądać w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie, Poznaniu oraz w Bibliotece Narodowej i w Muzeum Sztuki w Łodzi.
Tematem tego obrazu Jan Kotowski czyni zaprzęg koński zajeżdżający przed dwór, jest to jeden z chętnie wykorzystywanych w jego twórczości motywów. Kompozycja obrazu zbudowana jest na skosie biegnącym od lewego dolnego rogu obrazu do prawego górnego rogu, co wzmaga wrażenie pędu sań. Mieniący się różnymi barwami śnieg rozpryskuje się spod końskich kopyt, zwierzęta, doskonale uchwycone w ruchu, prężą swe potężne mięśnie. W saniach powożonych przez ubranego w niebieski płaszcz stangreta zasiada niewidoczna dla oczu postać, okryta futrem chroniącym ją przed mrozem. Artyście w doskonały sposób udało się przedstawić atmosferę zapierającej dech w piersiach sanny, odbywającej się w świetle ostrego, zimowego słońca, przy trzaskającym mrozie, wraz z towarzyszeniem dźwięków końskich dzwoneczków. Całość dzieła rodzi miłe skojarzenia wiążące się z utrwaloną przez artystę sceną z życia polskiej szlachty, której styl życia odszedł już do historii.