Był pejzażystą uważanym za jednego z najwybitniejszych malarzy ze „szkoły Stanisławskiego“. Syn architekta Kazimierza, rysunku uczył się od ojca. W latach 1891-1900 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, m.in. pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego. W 1900 wyróżniono go srebrnym medalem za krajobrazy. Po studiach podróżował do Paryża (1901-1902) i do Włoch (1904-1905). W latach 1915-1919, podczas służby w I Brygadzie Legionów, rysował i malował portrety legionistów. Od 1920 był profesorem malarstwa krajobrazowego w macierzystej uczelni i wielokrotnie wyjeżdżał ze studentami na plenery. Był członkiem kilku stowarzyszeń twórczych, wśród nich Tow. Artystów Polskich „Sztuka“, Tow. Polska Sztuka Stosowana, Tow. Sztuka Podhalańska. Lata okupacji spędził w Zakopanem, nadal zajmując się nauczaniem. Malował przed wszystkim krajobrazy z okolic Krakowa i Podhala, ale także z wyjazdów na Podole i Wołyń oraz ze swoich podróży zagranicznych. Rzadziej malował martwe natury i wnętrza. Jego obrazy odznaczają się wybitnymi walorami dekoracyjnymi.