Studiował w warszawskiej ASP; dyplom uzyskał w pracowni T. Pruszkowskiego. Uczestniczył w kampani wrześniowej i obronie Warszawy. Przebywając we Włoszech w latach 1940-1950 wystawiał z grupą Libera Associazione Arti Figurative; związał się także z działającym w Rzymie Art Club. Zajmował się też projektowaniem oprawy scenograficznej dla rzymskiego Teatro delle Arti. W okresie 1945-1955 był dziennikarzem i dyplomatą we Włoszech i Kanadzie. Po powrocie do kraju w 1960 r. objął posadę dyrektora Biura Współpracy Kulturalnej z Zagranicą w Ministerstwie Kultury i Sztuki, zaś w okresie 1969-1984 pełnił funkcje wykładowcy w warszawskiej ASP. Nadal zajmował się scenografią współpracując z Operą Gdańską i warszawskimi teatrami. W 1963 r. jego prace reprezentowały polska sztukę na Biennale w Sao Paulo. W 1984 r. otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida, zaś w 1998 r. – Nagrodę Kolekcjonerów im. dr. L. Siudy. Malarstwo Markowskiego krytycy zaliczają do nurtu nowej figuracji. Artysta stworzył własny, oryginalny styl mieszczący się w konwencji drapieżnej groteski. Bohaterowie jego płócien toczą między sobą nieustanną, bezpardonową walkę na śmierć i życie. Ich skrajne emocje przekazuje ekspresyjna gama barwna zdominowana przez czerwienie, żółcienie i błękity. W prezentowanej kompozycji oddziaływanie barw intensyfikuje niezamalowane białe tło.