Jedna z najwybitniejszych malarek w historii sztuki polskiej. Pasjonował ją człowiek, dla którego wyrażenia stworzyła zupełnie autonomiczny autorski system figuralnych znaków malarskich. W jej twórczości częstokroć pojawiała się nuta kobiecości. Postaci obecne w jej obrazach, wydawałoby się zrazu pozbawione cech osobowościowych, emanowały niekiedy silnym pierwiastkiem erotycznym. Trudno niekiedy oprzeć się wrażeniu, że postaci te znajdują się w jakichś sytuacjach intymnych: kąpieli, toalecie, że się przebierają lub rozbierają, że są uwikłane w jakieś działania i odniesienia bardzo sensualne. Gdzieś pojawiała się nóżka, łydka albo damski pantofelek, elementy jakiegoś tajemniczego dezabilu. Teresa Pągowska robiła czyste malarstwo. Była mistrzynią koloru, znaku i materii. Jej obrazy, niezwykle subtelne i eleganckie, mają do zaoferowania jednak coś jeszcze: mądry, dyskretnie podawany przekaz o życiu. Artystka urodziła się w 1927 roku. Zmarła w roku 2007. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom namalowała w 1951 roku. Uczestniczyła w wielu ważnych dla współczesnego malarstwa polskiego wystawach: w "Arsenale" w roku 1955, w Biennale Młodych w Paryżu w 1959, w prezentacji Ecole de Paris w Galerii Charpentier w 1963 roku. Wykładała w Łodzi i w warszawskiej ASP, na Wydziale Grafiki, gdzie do emerytury prowadziła pracownię malarstwa. Laureatka nagrody im. Jana Cybisa w 2000 roku. Profesor zwyczajna.