Jerzy Kossak - najmłodszy przedstawiciel malującej rodziny Kossaków - warsztatu uczył się od najmłodszych lat w pracowniach ojca i dziadka. Stale mieszkał w Krakowie. W czasie I wojny światowej służył w wojsku austriackim. W latach 1925-26 podróżował wraz z ojcem po dworach Wielkopolski, gdzie na zamówienie tamtejszego ziemiaństwa wykonywał liczne obrazy i portrety; niektóre sygnowane wspólnie z ojcem. Jego twórczość zdominowała tematyka batalistyczna. Malował sceny z powstania listopadowego, epopei napoleońskiej, I wojny światowej i batalii 1920 roku. Często powtarzał też motywy rodzajowe z ułanem, koniem i dziewczyną oraz sceny z polowań, napadów wilków i wesel. Obrazy artysty zawsze cieszyły się dużą popularnością. Sceny pościgu ułanów polskich za uciekającym wrogiem powracały w twórczości Jerzego Kossaka wielokrotnie. Pozwalały artyście wykazać się maestrią w przedstawianiu koni i je¼d¼ców w szybkim ruchu i trudnych perspektywicznych skrótach. Kossak zmieniał na obrazach pory roku; pościgi odbywały się wczesną wiosną, latem, jesienią i zimą. Wprowadzał też różnorodną scenerię, w której się rozgrywały; były to zarówno przysiółki wiejskie jak i leśne lub polne drogi. Ilość ściganych i uciekających żołnierzy oraz ich formacje również ulegały zmianie [por.: K. Olszański, Jerzy Kossak, Wrocław, Warszawa, Kraków 1992, il.91-93, 95, 96].