Na obrazie przedstawiony został Zachariasz Mysyrowicz, syn Jana, herbu
Jastrzębiec, przedstawiciel rodziny ormiańskiej zamieszkałej w Polsce. W
pewnym okresie członkowie rodu związani byli z Mazowszem, zwłaszcza z
okolicami Grójca. W kościele św. Rocha w Jasieńcu znajduje się epitafium
małżonków Andrzeja i Elżbiety Mysyrowiczów.

Herb w prawym górnym rogu obrazu, obecnie jest nieczytelny (ciemny
kształt na błękitnej tarczy). Jest to Jastrzębiec – na błękitnej tarczy
złota podkowa obrócona końcami do góry, w której środku umieszczony jest
złoty krzyż. Na hełmie znajduje się jastrząb trzymający w szponach
prawej łapy podkowę z krzyżem.

Od strony kostiumologicznej portret stanowi typowy przykład polskiego
wizerunku szlacheckiego z końca XVIII wieku. Portretowany, o podgolonej
głowie, odziany jest w ciemnozielony kontusz z paliowymi (słomkowej
barwy) wyłogami i białym żupanem, spiętym guzem z rubinami i diamentami.
Kontusz i żupan – to w czasach panowania Stanisława Augusta pewna
manifestacja przywiązania do tradycji narodowej, w opozycji do stroju
cudzoziemskiego i pudrowanej peruki, co warte jest podkreślenia w
przypadku szlachcica będącego z pochodzenia Ormianinem. Natomiast gładki
sposób malowania, w którym niewidoczne są pociągnięcia pędzla wskazuje
na przełom XVIII i XIX wieku jako datę powstania wizerunku. Trzeba
zaznaczyć, że „sarmacki” strój, tj. żupan i kontusz przewiązany pasem, w
portretach męskich występuje w Polsce do końca wieku XIX.

Obraz jest tym bardziej wart uwagi, iż portrety szlachty pochodzenia
ormiańskiego należą do rzadkości.