Obraz reprodukowany i wzmiankowany w:
– K. Olszański, Juliusz Kossak, Wrocław-Warszawa-Kraków 1988, s. 65, poz. kat. 454.

Oferowane dzieło przedstawia portret ziemianina, hrabiego Wilhelma Stanisława Józefa Siemieńskiego-Lewickiego (Pawłosiów 1827 – Chrostków 1901) – posła do Sejmu Krajowego Galicji III i IV kadencji (1870-1882), c.k. szambelana i tajnego radcy, członka Izby Panów w Wiedniu. W 1856 r. Wilhelm poślubił Zofię Lewicką, jedyną córkę Kajetana, założyciela ordynacji chorostkowskiej. Po śmierci teścia otrzymał w 1869 r. zezwolenie cesarskie na połączenie swojego nazwiska z nazwiskiem żony, co dawało mu równocześnie prawa do ordynacji.

Siemieński-Lewicki był właścicielem ogromnej fortuny, którą skutecznie powiększał. Po śmierci ojca odziedziczył rodzinny Pawłosiów, wraz z kolekcją dzieł sztuki i biblioteką, zaś w roku 1890 – majątek Magierów pod Żółkwią z galerią obrazów. Zamożny, piastujący szereg politycznych stanowisk hrabia był znaczącą postacią wschodniogalicyjskiego środowiska ziemiańskiego. Nie bez powodu sportretował się na koniu; był uznanym hodowcą tych zwierząt. W Chrostkowie prowadził odziedziczoną po Lewickich największą w Galicji wschodniej hodowlę, cieszącą się znakomitą renomą. W środowisku hodowców koni Siemieński-Lewicki zajmował szereg honorowych stanowisk, zaś jego konie były wielokrotnie nagradzane i powszechnie podziwiane.

Jak pisze Kazimierz Olszański, konny portret Wilhelma nie był jedynym dziełem, jakie Kossak w tym czasie namalował dla hrabiego: Godzi się też wspomnieć kilka akwarel z różnych lat malowanych dla hr. Wilhelma Siemieńskiego-Lewickiego z Chorostkowa z Portretem konnym właściciela, jego żony i córki oraz przyjaciół, których woził swymi powozami i końmi: Zaprzęg czterokonny (z 1872), Siemieńska z córką Melanią w bryczce w dwa konie o pięknym chodzie (1877), Koczyk jednokonny (1878), Kareta w cztery kasztany z ośmiu pasażerami (1888), powozi właściciel W. Siemieński i taki sam Zaprzęg pięciokonny z siedmiu pasażerami i właścicielem na koźle (1891) (K. Olszański, Juliusz Kossak, dz. cyt., s. 64-65).

Przy sygnaturze na portrecie autor umieścił datę – rok 1889, stąd nie ma wątpliwości co do czasu powstania akwareli. Olszański jednak określa przybliżoną datę namalowania portretu na rok 1879. Najpewniej autor monografii oceniał obraz nie wyjmując go z oprawy, stąd nie zauważył skrytej pod passe-partout daty (zdjęcie do książki również było zrobione w oprawie, o czym świadczy fakt, że sygnatura na reprodukcji jest obcięta). Z tym samym związane są wymiary obrazu podane przez badacza (51 x 43 cm), mierzone w świetle passe-partout, a zatem mniejsze, od rzeczywistych.