Malarz, teoretyk sztuki, pisarz, dramaturg i filozof. Syn Stanisława Witkiewicza - malarza i krytyka sztuki. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Józefa Mehoffera (1905-1909). W tym czasie odbył kilka podróży artystycznych do Włoch, Francji i Niemiec. W 1914 wyjechał do Australii jako członek ekipy etnografa Bronisława Malinowskiego. W latach 1914-1918 przebywał w Petersburgu służąc jako oficer w armii carskiej. Z tego okresu pochodzą jego pierwsze prace pastelowe - portrety i ekspresyjne kompozycje. W latach 1918-1924 należał do grupy "Formiści" malując kompozycje olejne w myśl założeń stworzonej przez siebie teorii "czystej formy". Po 1924 twórczość malarską ograniczył do działalności "Firmy portretowej S. I. Witkiewicz" - tworząc pastelowe portrety według regulaminu Firmy w pięciu podstawowych typach: A, B, C, D, E. W latach 1928-1932 eksperymentował na sobie z działaniem narkotyków, głównie peyotlu i kokainy.
Na portrecie, na żółtym tle, przedstawiony został Stefan Dembicki, sędzia w Piotrkowie Trybunalskim (ur. około 1900-05). Portretowany, zgodnie z Regulaminem, gdzie "Firma zostawia zupełną swobodę co do ubioru modela i stanowczo nie zabiera głosu w tej sprawie", ubrany w marynarkę, z muchą w kolorze liliowym i fioletowym. Przedstawiony został w typie B, co oznacza "rodzaj bardziej charakterystyczny, jednak bez cienia karykatury". Witkacy typ B określa jako "robotę bardziej kreskową niż `gładkiego` typu A z pewnym odcieniem cech charakterystycznych, co nie wyklucza "ładności" w portretach kobiecych. Stosunek do modela obiektywny". Portretowany pogodnymi wielkimi oczyma patrzy na widza, spod krótko przyciętych wąsów widoczne są wąskie usta. O samej osobie Stefana Dembickiego wiadomo niewiele. Z informacji otrzymanych od rodziny wiadomo jedynie, że w 1939 ewakuowany został na Wschód, gdzie najprawdopodobniej zginął w obozie w Ostaszkowie.