Jeden z najwybitniejszych artystów okresu Młodej Polski. Od 1872 r. studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u W. Łuszczkiewicza, F. Szynalewskiego i H. Grabińskiego, a w latach 1975-1879 u J. Matejki. Studiował także u E. Lehmana w École des Beaux-Arts w Paryżu. Odbywał liczne podróże m.in. do Azji Mniejszej z K. Lanckorońskim (1884-1885), Monachium (1885-1886) i Włoch (1880, 1890, 1906). Pełnił funkcję profesora, a w latach 1912-1914, rektora Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Był współzałożycielem i członkiem wielu ugrupowań artystycznych: Powszechnego Stowarzyszenia Artystów Polskich, T.A.P. `Sztuka`, Stowarzyszenia Artystów Polskich, Grupy `Zero`. Malczewski tworzył portrety, w tym liczne autoportrety, pejzaże, kompozycje rodzajowe, alegoryczne i biblijne. We wczesnej fazie twórczości inspirował się literaturą Juliusza Słowackiego; malował sceny związane z martyrologią narodu polskiego po Powstaniu Styczniowym. Po 1890 roku zwrócił się do symbolizmu tworząc charakterystyczną dla siebie ikonografię powstałą z łączenia motywów fantastycznych z realistycznymi. Indywidualnie interpretował symbole wywodzące się z mitologii, które często wiązał z polską tradycją.
Olej na płótnie
39,5 x 48,5 cm
Sygnowany p.g. - "J. Malczewski 1924 / Lusławice" Ekspertyza konserwatorska - dr hab. Dariusz Markowski, 2004 r.
Jeden z najwybitniejszych artystów okresu Młodej Polski. Od 1872 r. studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u W. Łuszczkiewicza, F. Szynalewskiego i H. Grabińskiego, a w latach 1975-1879 u J. Matejki. Studiował także u E. Lehmana w École des Beaux-Arts w Paryżu. Odbywał liczne podróże m.in. do Azji Mniejszej z K. Lanckorońskim (1884-1885), Monachium (1885-1886) i Włoch (1880, 1890, 1906). Pełnił funkcję profesora, a w latach 1912-1914, rektora Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Był współzałożycielem i członkiem wielu ugrupowań artystycznych: Powszechnego Stowarzyszenia Artystów Polskich, T.A.P. `Sztuka`, Stowarzyszenia Artystów Polskich, Grupy `Zero`. Malczewski tworzył portrety, w tym liczne autoportrety, pejzaże, kompozycje rodzajowe, alegoryczne i biblijne. We wczesnej fazie twórczości inspirował się literaturą Juliusza Słowackiego; malował sceny związane z martyrologią narodu polskiego po Powstaniu Styczniowym. Po 1890 roku zwrócił się do symbolizmu tworząc charakterystyczną dla siebie ikonografię powstałą z łączenia motywów fantastycznych z realistycznymi. Indywidualnie interpretował symbole wywodzące się z mitologii, które często wiązał z polską tradycją.