W l. 1905-10 studiował malarstwo w krakowskiej ASP u J. Mehoffera. Podczas drugiego pobytu we Francji w 1911 gościł u W. Ślewińskiego w Doëlan w Bretanii. W 1914 przyłączył się do zorganizowanej przez B. Malinowskiego naukowej ekspedycji do Australii. Po wybuchu I wojny światowej przedostał się poprzez kraje bałkańskie i Odessę do Petersburga, gdzie wstąpił w szeregi armii rosyjskiej. W 1918 osiadł na stałe w Zakopanem wchodząc w krąg miejscowej elity artystyczno-intelektualnej. Przyłączył się do grupy Ekspresjoniści Polscy (Formiści), z którą wystawiał w Krakowie, Warszawie, Poznaniu i Lwowie. Uczestniczył w ekspozycjach Towarzystwa "Sztuka Podhalańska" odbywających się w Zakopanem i Warszawie. W 1919 opublikował rozprawę z zakresu teorii sztuki "Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia". Witkacy zapisał się w historii polskiej kultury jako powieściopisarz i dramaturg, filozof, teoretyk i krytyk sztuki, malarz, rysownik i fotografik. W czasie pobytu w Bretanii w 1911 uległ wpływowi malarskiego "syntetyzmu" szkoły Pont-Aven. Fascynacja sztuką Gauguina - miękkim konturem obiegającym lekko modulowane płaszczyzny dźwięcznych, nasyconych barw - przejawiła się zarówno w malowanych w Bretanii pejzażach, jak i w dekoracyjnej stylistyce rysowanych później portretów. W 1924 r. Witkacy zadeklarował rezygnację z twórczości artystycznej, zagrożonej przez stechnicyzowaną cywilizację, na rzecz wykonywania na zamówienie portretów. Oferowany portret z 1938 jest przykładem typu B, zdefiniowanego w Regulaminie Firmy Portretowej jako wizerunek utrzymany w konwencji realistyczno-dekoracyjnej, zakładający obiektywne spojrzenie twórcy na modela i wykluczający stosowanie mocnych używek (z wyjątkiem herbaty). Typowy jest tu linearyzm rysów twarzy profesora Steuermarka skontrastowany z abstrakcyjnym, rozwibrowanym kolorystycznie tłem.