Wystawiany:
– Wystawa zbiorowa dzieł Józefa Pankiewicza, Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, Warszawa luty 1902.
Reprodukowany:
– „Tygodnik Ilustrowany“ 1902, nr 10, s. 188;
– Szczepińska Joanna, Realizm – impresjonizm – symbolizm w malarstwie Józefa Pankiewicza, praca doktorska pisana w Uniwersytecie warszawskim pod kier. prof. dr. Juliusza Starzyńskiego, cz. II, s. 24, poz. kat. 68 [1964, maszynopis];
– Józef Pankiewicz. Życie i dzieło. Artyście w 140. rocznicę urodzin, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2006, s. 37.
Józef Pankiewicz – jeden z pierwszych polskich impresjonistów i symbolistów, inicjator kolorystycznego nurtu w polskim malarstwie – znany jest kolekcjonerom przede wszystkim jako autor świetlistych pejzaży i martwych natur z lat 20. i 30. XX w. Dzieł Pankiewicza z XIX i początku XX w. pojawiło się na rynku zaledwie kilka. Zaliczający się do nich Portret Pani P. należy uznać więc za ogromną rzadkość.
Malarstwem portretowym Pankiewicz zaczął zajmować się około roku 1886. W tym czasie Adam Oderfeld zlecił mu sportretowanie kilku osób ze swojej rodziny. Dzieła te, wśród których znalazł się m.in. Portret dziewczynki w czerwonej sukience, dziś należą do najwybitniejszych osiągnięć polskiego malarstwa portretowego.
Za Portret pani Oderfeldowej z córką artysta zdobył w roku 1900 srebrny medal na Powszechnej Wystawie Światowej w Paryżu. Tuż po tym wielkim sukcesie przystąpił do pracy nad oferowanym dziełem, które wedle przekazu właścicieli przedstawia Konstancję Esterę z Jaruzelskich Pstrokońską (1834-1907).
Podobnie jak inne portrety Pankiewicza z tego okresu, Portret Pani P. jest utrzymany w konwencji przedstawieniowej, która posiada długą tradycję w malarstwie europejskim.
Przy znacznie zawężonej skali środków malarskich artysta oddał lśniące gęste włosy modelki, połysk szlachetnego muślinu, miękkość delikatnej koronki oraz błysk szlachetnego złota dyskretnej biżuterii. Nade zaś wszystko – z fotograficzną wiernością oddał fizjonomię Pani P. Prezentowany portret z jednej strony zdumiewa widza wiernością przedstawienia, stwarzając złudzenie niemal fizycznej obecności modelki, z drugiej zaś –zamyka ją w niedostępnej nam, odrealnionej przestrzeni.
Przedstawienie to emanuje melancholią, przywodzącą na myśl powstające wtedy dekadenckie nokturny Pankiewicza, a jednocześnie ciepłem i wewnętrzną harmonią.
Oferowane dzieło Pankiewicz malował, jak większość swych ówczesnych portertów, przy sztucznym świetle.
Powierzchnia płótna jest perfekcyjnie dopracowana, bez widocznego duktu pędzla. Dzieło niewątpliwe musiało spełnić oczekiwania ówczesnego odbiorcy, ceniącego sobie warsztatową wirtuozerię i salonową elegancję.
Zapewne również autor musiał być ze swojej pracy zadowolony.
Znalazła się ona bowiem na pierwszej znaczącej wystawie jego dorobku, która odbyła się w Zachęcie w 1902 roku. Wystawa ta zyskała sobie zarówno przychylność krytyki, jak i spore zainteresowanie publiczności.
Bibliografia:
– Kurier Warszawski, 1902, nr 35, s. 4;
– Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskim za rok 1902, Warszawa 1903, s. 16-17;
– Wiercińska J., Katalog prac wystawianych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1860-1914, Wrocław 1969, s. 265.
olej, płótno, 53,5 x 42 cm
sygn. l.g.: Pankiewicz | 1901
na odwrociu pieczęć producenta podobrazia
Wystawiany:
– Wystawa zbiorowa dzieł Józefa Pankiewicza, Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, Warszawa luty 1902.
Reprodukowany:
– „Tygodnik Ilustrowany“ 1902, nr 10, s. 188;
– Szczepińska Joanna, Realizm – impresjonizm – symbolizm w malarstwie Józefa Pankiewicza, praca doktorska pisana w Uniwersytecie warszawskim pod kier. prof. dr. Juliusza Starzyńskiego, cz. II, s. 24, poz. kat. 68 [1964, maszynopis];
– Józef Pankiewicz. Życie i dzieło. Artyście w 140. rocznicę urodzin, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2006, s. 37.
Józef Pankiewicz – jeden z pierwszych polskich impresjonistów i symbolistów, inicjator kolorystycznego nurtu w polskim malarstwie – znany jest kolekcjonerom przede wszystkim jako autor świetlistych pejzaży i martwych natur z lat 20. i 30. XX w. Dzieł Pankiewicza z XIX i początku XX w. pojawiło się na rynku zaledwie kilka. Zaliczający się do nich Portret Pani P. należy uznać więc za ogromną rzadkość.
Malarstwem portretowym Pankiewicz zaczął zajmować się około roku 1886. W tym czasie Adam Oderfeld zlecił mu sportretowanie kilku osób ze swojej rodziny. Dzieła te, wśród których znalazł się m.in. Portret dziewczynki w czerwonej sukience, dziś należą do najwybitniejszych osiągnięć polskiego malarstwa portretowego.
Za Portret pani Oderfeldowej z córką artysta zdobył w roku 1900 srebrny medal na Powszechnej Wystawie Światowej w Paryżu. Tuż po tym wielkim sukcesie przystąpił do pracy nad oferowanym dziełem, które wedle przekazu właścicieli przedstawia Konstancję Esterę z Jaruzelskich Pstrokońską (1834-1907).
Podobnie jak inne portrety Pankiewicza z tego okresu, Portret Pani P. jest utrzymany w konwencji przedstawieniowej, która posiada długą tradycję w malarstwie europejskim.
Przy znacznie zawężonej skali środków malarskich artysta oddał lśniące gęste włosy modelki, połysk szlachetnego muślinu, miękkość delikatnej koronki oraz błysk szlachetnego złota dyskretnej biżuterii. Nade zaś wszystko – z fotograficzną wiernością oddał fizjonomię Pani P. Prezentowany portret z jednej strony zdumiewa widza wiernością przedstawienia, stwarzając złudzenie niemal fizycznej obecności modelki, z drugiej zaś –zamyka ją w niedostępnej nam, odrealnionej przestrzeni.
Przedstawienie to emanuje melancholią, przywodzącą na myśl powstające wtedy dekadenckie nokturny Pankiewicza, a jednocześnie ciepłem i wewnętrzną harmonią.
Oferowane dzieło Pankiewicz malował, jak większość swych ówczesnych portertów, przy sztucznym świetle.
Powierzchnia płótna jest perfekcyjnie dopracowana, bez widocznego duktu pędzla. Dzieło niewątpliwe musiało spełnić oczekiwania ówczesnego odbiorcy, ceniącego sobie warsztatową wirtuozerię i salonową elegancję.
Zapewne również autor musiał być ze swojej pracy zadowolony.
Znalazła się ona bowiem na pierwszej znaczącej wystawie jego dorobku, która odbyła się w Zachęcie w 1902 roku. Wystawa ta zyskała sobie zarówno przychylność krytyki, jak i spore zainteresowanie publiczności.
Bibliografia:
– Kurier Warszawski, 1902, nr 35, s. 4;
– Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskim za rok 1902, Warszawa 1903, s. 16-17;
– Wiercińska J., Katalog prac wystawianych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1860-1914, Wrocław 1969, s. 265.