Z ekspertyzy: ...Jest to jeden z najbardziej udanych portretów Witkacego - urzeka dziewczęcą urodą modelki i subtelnym wykonaniem.
Stanisław Ignacy WITKIEWICZ (WITKACY) (1885-1939)
Malarz, dramaturg, powieściopisarz, filozof, publicysta, jeden z najwybitniejszych twórców polskiej kultury. Syn Stanisława Witkiewicza, w którego domu od najmłodszych lat spotykał się ze znakomitymi przedstawicielami świata nauki i sztuki. Nie uzyskał formalnego wykształcenia artystycznego, w latach 1904-1905 kształcił się w pracowni J. Mehoffera w krakowskiej ASP. Podczas pobytu we Francji w 1911 odwiedził W. Ślewińskiego, pod którego okiem malował pejzaże. Odbył podróże artystyczne do Niemiec, Włoch, Paryża, gdzie zetknął się z nowymi tendencjami w sztuce. W 1914 uczestniczył w australijskiej wyprawie swego przyjaciela, etnologa, Bronisława Malinowskiego. W czasie I wojny służył w armii carskiej. W 1918 wrócił do kraju. W 1919 związał się z ugrupowaniem Formistów, jednak jego twórczość odbiegała od założeń formistycznych. Stworzył indywidualny styl, oparty na własnych doświadczeniach, lekturze, oraz na dziełach innych autorów, które uznał za inspirację. Założenia swego malarstwa zawarł w pismach teoretycznych, takich jak "Nowe formy w malarstwie" z 1919, czego uzupełnieniem i rozszerzeniem były "Szkice artystyczne" z 1922. Lata 1925-1939 przyniosły dominację dramatopisarstwa w twórczości Witkacego, jego obrazy olejne nie cieszyły się uznaniem i nie znajdowały klientów, tak więc dla zapewnienia sobie stałego dochodu artysta postanowił zająć się portretem i założył jednoosobową Firmę Portretową "S.I. Witkiewicz", dla której sformułował szczegółowy Regulamin. Najciekawsze i najdroższe były portrety w typie A, natomiast za najbardziej efektowne należy uznać portrety w typie C. Powstawały one w sytuacjach towarzyskich, często w czasie seansów narkotycznych w domach zaprzyjaźnionych lekarzy, oznaczenie "Co" na portrecie typu C wskazywało na kokainę. Portrety typu C cechowała subiektywna charakteryzacja modela, artysta nie pobierał za nie wynagrodzenia, były "bezcenne". (Lit.: B. Zgodzińska-Wojciechowska i A. Żakiewicz "Witkacy. Stanisław Ignacy Witkiewicz", WAiF, Auriga, PWN, Warszawa 2001).
PORTRET OLGI WOJAKOWEJ (?)
PORTRET OLGI WOJAKOWEJ (?) (Miss Zakopanego 1925 r.)
Pastel, papier beżowy, prążkowany poziomo, 66,1 x 49,8 cm,
sygn. sygnatura p. ukosem: Witkacy 1929 27/IP (ost. T.B. (w kółku) /NII 7n +cof +b.b.p.p.p..P; na odwrocie portretu u góry pośrodku napis ołówkiem: czer[... nieczytelny], d.: 50 x 66[?], na odwrociu podłoża p.g. nalepka: nr 493-II-58 /
Data 8.8 / Autor Witkiewicz Tytuł Portret kobiety / pieczątka: Kraków, Ul. Św. Jana 3, eksperyza p. dr Anny Żakiewicz, Warszawa 02.10.10 r.
Z ekspertyzy: ...Jest to jeden z najbardziej udanych portretów Witkacego - urzeka dziewczęcą urodą modelki i subtelnym wykonaniem.
Stanisław Ignacy WITKIEWICZ (WITKACY) (1885-1939)
Malarz, dramaturg, powieściopisarz, filozof, publicysta, jeden z najwybitniejszych twórców polskiej kultury. Syn Stanisława Witkiewicza, w którego domu od najmłodszych lat spotykał się ze znakomitymi przedstawicielami świata nauki i sztuki. Nie uzyskał formalnego wykształcenia artystycznego, w latach 1904-1905 kształcił się w pracowni J. Mehoffera w krakowskiej ASP. Podczas pobytu we Francji w 1911 odwiedził W. Ślewińskiego, pod którego okiem malował pejzaże. Odbył podróże artystyczne do Niemiec, Włoch, Paryża, gdzie zetknął się z nowymi tendencjami w sztuce. W 1914 uczestniczył w australijskiej wyprawie swego przyjaciela, etnologa, Bronisława Malinowskiego. W czasie I wojny służył w armii carskiej. W 1918 wrócił do kraju. W 1919 związał się z ugrupowaniem Formistów, jednak jego twórczość odbiegała od założeń formistycznych. Stworzył indywidualny styl, oparty na własnych doświadczeniach, lekturze, oraz na dziełach innych autorów, które uznał za inspirację. Założenia swego malarstwa zawarł w pismach teoretycznych, takich jak "Nowe formy w malarstwie" z 1919, czego uzupełnieniem i rozszerzeniem były "Szkice artystyczne" z 1922. Lata 1925-1939 przyniosły dominację dramatopisarstwa w twórczości Witkacego, jego obrazy olejne nie cieszyły się uznaniem i nie znajdowały klientów, tak więc dla zapewnienia sobie stałego dochodu artysta postanowił zająć się portretem i założył jednoosobową Firmę Portretową "S.I. Witkiewicz", dla której sformułował szczegółowy Regulamin. Najciekawsze i najdroższe były portrety w typie A, natomiast za najbardziej efektowne należy uznać portrety w typie C. Powstawały one w sytuacjach towarzyskich, często w czasie seansów narkotycznych w domach zaprzyjaźnionych lekarzy, oznaczenie "Co" na portrecie typu C wskazywało na kokainę. Portrety typu C cechowała subiektywna charakteryzacja modela, artysta nie pobierał za nie wynagrodzenia, były "bezcenne". (Lit.: B. Zgodzińska-Wojciechowska i A. Żakiewicz "Witkacy. Stanisław Ignacy Witkiewicz", WAiF, Auriga, PWN, Warszawa 2001).