Wstąpił w r. 1913 do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (SSP), gdzie uczył się, otrzymując w l. 1915 i 1916 stypendia z Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP), u Edwarda Trojanowskiego. Współpracował z nim przy polichromii na Zamku w Lublinie.
Należał do współzałożycieli powstałej w r. 1925 grupy "Jednoróg", z którą jednak nie wystawiał. W l. 1925-1929 odbył podróże do Włoch, Francji i Anglii. W październiku 1928 objął asystenturę w warszawskiej SSP; 1 I 1932 Rada Nauczycielska przyznała mu tytuł profesora, a po przemianowaniu SSP na Akademię otrzymał 19 XII 1934 nominację na profesora nadzwyczajnego malarstwa dekoracyjnego.
Poza malarstwem ściennym uprawiał malarstwo olejne, akwarelę, gwasz i rysunek. Był jedną z czołowych postaci grupy "Pryzmat", skupiającej uczniów F. S. Kowarskiego. Pierwsza indywidualna wystawa miała miejsce w Salonie Garlińskiego w r. 1930. Ogółem w l. 1930-1939 wziął udział w ponad trzydziestu wystawach, w tym w Paryżu w r. 1937 i w Nowym Jorku w r. 1939. Malował martwe natury, krajobrazy, kompozycje figuralne, batalistyczne i portrety. Po wczesnych obrazach, wykazujących cechy formistycznej geometryzacji (np. kompozycje Z karetą czy Ze ślubną parą), zwrócił się ku problemom koloru, który nie był dla niego celem samym dla siebie, lecz czynnikiem konstrukcji form wziętych z natury. W martwych naturach w typie "chardinowskim" lub "cézannowskim" łączył harmonie barwne z architektoniką form najprostszych przedmiotów. W kompozycjach figuralnych o akcentach symbolicznych i mitologicznych bliższy był tradycji klasycznej. Tematem jego harmonijnych i bezpośrednich krajobrazów był Krasiczyn (1936), okolice rodzinnego Grójca, warszawski Mokotów.. W bardzo osobiście traktowanych portretach ograniczał się głównie do kręgu najbliższej rodziny - rodziców, rodzeństwa. Był jednym z założycieli Polskiej Organizacji Wojskowej w Grójcu; kampanię 1920 r. odbył jako kawalerzysta.