Edward OKUŃ (1872-1945)
Malarz, rysownik i ilustrator, kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej W. Gersona (1890-1891), studia kontynuował w krakowskiej SSP pod kierunkiem I. Jabłońskiego, J. Matejki. W. Łuszczkiewicza, F. Cynka i J. Unierzyskiego (1891-1893), naukę uzupełniał w akademii monachijskiej oraz w Académie Julian w Paryżu. W 1898 wraz z żoną przeniósł się do Rzymu, gdzie mieszkał z przerwami do ok. 1921. Wielokrotnie przyjeżdżał do Polski. Działał w Warszawie, Rzymie, Florencji. Od 1908 był członkiem rzeczywistym TZSP. Jego malarstwo nawiązuje do osiągnięć europejskiego symbolizmu, tworzył kompozycje symboliczne i baśniowe, pejzaże i portrety. Był jednym z najwybitniejszych twórców secesyjnej grafiki książkowej. Współpracował z polskimi i zagranicznymi czasopismami literacko-artystycznymi. W 1900 został powołany przez Zenona Przesmyckiego na współpracownika „Chimery”, jego prace ilustratorskie w dużej mierze decydowały o walorach wizualnych pisma. (Lit.: Katarzyna Kulpińska „Szata graficzna młodopolskich czasopism literacko-artystycznych”, DiG, Warszawa, 2005, ss. 286,287).
PORTRET MŁODZIEŃCA W FURAŻERCE Z CZERWONĄ LAMÓWKĄ
Olej, sklejka, 40,5 x 31 cm,
sygn. l.d.: EOKVŃ.1936.,
na odwrocie pieczątka: Z kolekcji / Ryszarda Michnickiego (?), czerwonym długopisem: 55.
Edward OKUŃ (1872-1945)
Malarz, rysownik i ilustrator, kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej W. Gersona (1890-1891), studia kontynuował w krakowskiej SSP pod kierunkiem I. Jabłońskiego, J. Matejki. W. Łuszczkiewicza, F. Cynka i J. Unierzyskiego (1891-1893), naukę uzupełniał w akademii monachijskiej oraz w Académie Julian w Paryżu. W 1898 wraz z żoną przeniósł się do Rzymu, gdzie mieszkał z przerwami do ok. 1921. Wielokrotnie przyjeżdżał do Polski. Działał w Warszawie, Rzymie, Florencji. Od 1908 był członkiem rzeczywistym TZSP. Jego malarstwo nawiązuje do osiągnięć europejskiego symbolizmu, tworzył kompozycje symboliczne i baśniowe, pejzaże i portrety. Był jednym z najwybitniejszych twórców secesyjnej grafiki książkowej. Współpracował z polskimi i zagranicznymi czasopismami literacko-artystycznymi. W 1900 został powołany przez Zenona Przesmyckiego na współpracownika „Chimery”, jego prace ilustratorskie w dużej mierze decydowały o walorach wizualnych pisma. (Lit.: Katarzyna Kulpińska „Szata graficzna młodopolskich czasopism literacko-artystycznych”, DiG, Warszawa, 2005, ss. 286,287).