Malarz, rysownik i grafik, jeden z czołowych reprezentantów młodopolskiej sztuki inspirowanej rodzimym folklorem - był w swoim czasie jednym z najbardziej znanych i cenionych, także za granicą, portrecistów polskich. Kształcił się w Krakowie, Monachium i Paryżu (w pracowni E. A. Carolusa-Durana, 1882-95). Od 1895 był profesorem Akademii krakowskiej. Początkowo malował w realistycznej manierze akademickiej, pó¼niej na jego sztukę wywarło wpływ angielskie malarstwo XVIII wieku oraz dzieła artystów współczesnych - Boldoniego, Whistlera czy Sargenta. Indywidualne prezentacje twórczości Axentowicza odbyły się w Krakowie (1924, 1926, 1938 - pośmiertna), Warszawie (1930) i Łodzi (1930). Artysta eksponował swe prace niemal na wszystkich krajowych i zagranicznych wystawach "Sztuki", m.in. w St. Louis (1904), Monachium (1905), Londynie (1906), Wiedniu (1908), Berlinie (1913), Wenecji (1926) i Pradze (1927). Ponadto wziął udział w międzynarodowych wystawach w Berlinie (1896), Monachium (1935), Rzymie (1911), Wenecji (1914), Paryżu (1921) i Chicago (1927). W 1909 został odznaczony przez cesarza Franciszka Józefa orderem Żelaznej Korony III klasy. W 1923 uhonorowano go Krzyżem Komandorskim Odrodzonej Polski, I klasy; w 1929 otrzymał Medal Dziesięciolecia Odrodzonej Polski, zaś w 1936 - Krzyż Komandorski z Gwiazdą i Wielką Wstęgą Orderu Odrodzonej Polski. Na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 został nagrodzony Wielkim Złotym Medalem. Axentowicz zdobył sławę dzięki salonowym portretom arystokracji w Paryżu i Londynie. Uznanie krytyki i high society przyniosły mu podobizny: Henri Fouqiera (1884) wydawcy paryskiego czasopisma Figaro, jego pięknej córki Henrietty, słynnej aktorki Sary Bernhardt (oba w 1888), polskiego emigranta i kolekcjonera Wiktora Osławskiego (1890) czy Portret żony (Izy z Giełgudów) w różowej sukni (1894). Malarz posługiwał się techniką olejną i pastelową, w tej ostatniej doszedł do niezwykłej swobody. Wizerunki pięknych dam, inspirowane współczesnym malarstwem Włocha Giovanniego Boldiniego, i Amerykanów Jamesa Mc Neilla Whistlera i Johna Sargenta - były jego prawdziwą pasją. Opanowana do perfekcji technika pastelowa pozwalała Axentowiczowi na wykonywanie eleganckich, utrzymanych w klimacie lekko zmysłowym portretów, które cieszyły się ogromnym powodzeniem. Malował także obrazy o tematyce rodzajowej (sceny z życia Hucułów, typy huculskie) i historycznej. Stosowane przez Axentowicza malarskie środki wyrazu odznaczały się elegancją stanowiącą o atmosferze obrazu.
Papier, pastel;
61,5 x 47,5 cm
Sygnowany p.d.: T Axentowicz
Malarz, rysownik i grafik, jeden z czołowych reprezentantów młodopolskiej sztuki inspirowanej rodzimym folklorem - był w swoim czasie jednym z najbardziej znanych i cenionych, także za granicą, portrecistów polskich. Kształcił się w Krakowie, Monachium i Paryżu (w pracowni E. A. Carolusa-Durana, 1882-95). Od 1895 był profesorem Akademii krakowskiej. Początkowo malował w realistycznej manierze akademickiej, pó¼niej na jego sztukę wywarło wpływ angielskie malarstwo XVIII wieku oraz dzieła artystów współczesnych - Boldoniego, Whistlera czy Sargenta. Indywidualne prezentacje twórczości Axentowicza odbyły się w Krakowie (1924, 1926, 1938 - pośmiertna), Warszawie (1930) i Łodzi (1930). Artysta eksponował swe prace niemal na wszystkich krajowych i zagranicznych wystawach "Sztuki", m.in. w St. Louis (1904), Monachium (1905), Londynie (1906), Wiedniu (1908), Berlinie (1913), Wenecji (1926) i Pradze (1927). Ponadto wziął udział w międzynarodowych wystawach w Berlinie (1896), Monachium (1935), Rzymie (1911), Wenecji (1914), Paryżu (1921) i Chicago (1927). W 1909 został odznaczony przez cesarza Franciszka Józefa orderem Żelaznej Korony III klasy. W 1923 uhonorowano go Krzyżem Komandorskim Odrodzonej Polski, I klasy; w 1929 otrzymał Medal Dziesięciolecia Odrodzonej Polski, zaś w 1936 - Krzyż Komandorski z Gwiazdą i Wielką Wstęgą Orderu Odrodzonej Polski. Na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 został nagrodzony Wielkim Złotym Medalem. Axentowicz zdobył sławę dzięki salonowym portretom arystokracji w Paryżu i Londynie. Uznanie krytyki i high society przyniosły mu podobizny: Henri Fouqiera (1884) wydawcy paryskiego czasopisma Figaro, jego pięknej córki Henrietty, słynnej aktorki Sary Bernhardt (oba w 1888), polskiego emigranta i kolekcjonera Wiktora Osławskiego (1890) czy Portret żony (Izy z Giełgudów) w różowej sukni (1894). Malarz posługiwał się techniką olejną i pastelową, w tej ostatniej doszedł do niezwykłej swobody. Wizerunki pięknych dam, inspirowane współczesnym malarstwem Włocha Giovanniego Boldiniego, i Amerykanów Jamesa Mc Neilla Whistlera i Johna Sargenta - były jego prawdziwą pasją. Opanowana do perfekcji technika pastelowa pozwalała Axentowiczowi na wykonywanie eleganckich, utrzymanych w klimacie lekko zmysłowym portretów, które cieszyły się ogromnym powodzeniem. Malował także obrazy o tematyce rodzajowej (sceny z życia Hucułów, typy huculskie) i historycznej. Stosowane przez Axentowicza malarskie środki wyrazu odznaczały się elegancją stanowiącą o atmosferze obrazu.