Wbogatej twórczości Jacka Malczewskiego ważne miejsce zajmują portrety. Poza przedstawieniami wybitnych ludzi swego czasu, członkami rodziny, przyjaciółmi i własnymi wizerunkami, stworzył też galerię pięknych, eleganckich i fascynujących kobiet. W czasie krótkich, ograniczających się niekiedy do jednego seansu sesji, powstawały dobrze oddające osobowość modela portrety. Najczęściej przedstawiał je w bliskim planie, tuż przy krawędzi obrazu. Tło zaś stanowił syntetycznie potraktowany pejzaż uzupełniony niekiedy scenami lub postaciami, których znaczenia często nie da się odczytać. Portret młodej kobiety siedzącej w fotelu jest dobrym przykładem stylu artysty, kiedy zapewne w czasie krótkiej sesji, malarz uchwycił charakter i podobieństwo pozującej mu kobiety.
Jacek Malczewski był najwybitniejszym przedstawicielem polskiego malarstwa symbolicznego. Uczeń J. Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1872-75 i 1877-79) i E. Lehmana w paryskiej École des Beaux-Arts (1876-77) stale mieszkał i pracował w Krakowie. W l. 1896-1922 był profesorem malarstwa w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych (od 1900 r. Akademii). Wiele podróżował - wziął udział w ekspedycji archeologicznej K. Lanckorońskiego do Azji Mniejszej (1884-85), wyjeżdżał do Monachium, kilkakrotnie do Włoch i do Wiednia. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka i do Grupy Zero. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę artystyczną; począwszy od realistycznych obrazów przedstawiających popowstaniowe losy Polaków na Syberii po fantastyczno-baśniowe, biblijne i symboliczno-alegoryczne kompozycje, często splecione z wątkami patriotycznymi.