Mojżesz Kisling studiował malarstwo w krakowskiej ASP w latach 1907-1911 pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W 1911 roku wyjechał na dalsze studia do Paryża. Jego twórczość została zauważona przez André Salmona i Adolfa Baslera, był także wspierany przez anonimowego mecenasa z Rosji. Walczył w I wojnie światowej w oddziałach francuskiej Legii Cudzoziemskiej, zostając rannym, po czym otrzymał obywatelstwo francuskie. Od 1920 roku często spędzał czas w Sanary-sur-Mer. Nigdy nie zerwał jednak swej więzi z Polską, podkreślając niejednokrotnie swoje pochodzenie. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach armii francuskiej. Po klęsce Francji w 1940 wyjechał do Nowego Jorku. Po wojnie powrócił do upodobanego sobie już wcześniej Sanary-sur-Mer. Wiele wystawiał indywidualnie oraz zbiorowo w Polsce oraz na świecie. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli Ecole de Paris. Przyjaźnił się z polskimi artystami, wśród nich Tadeuszem Makowskim, Eugeniuszem Zakiem, Ludwikiem Markusem, Romanem Kramsztykiem i Melą Muter, a także z takimi artystami jak Picasso, Soutine czy Modigliani. Pozostając wiernym tradycyjnemu warsztatowi malarskiemu, ukształtował właściwy jedynie sobie styl tworzenia. Szczególne miejsce w swojej twórczości pozostawił dla portretów, w których pomimo właściwej artyście stylizacji portretowanych postaci, dostrzec można także wyraźne wpływy sztuki włoskiego renesansu. Portretował niejednokrotnie osoby z paryskich kręgów sztuki, w tym te związane z kręgami Ecole de Paris. Tworzył także martwe natury. W tych zauważyć można jednak zaczerpnięcia z malarstwa holenderskiego. Nie unikał także tworzenia pejzaży, w których nawiązywał do sposobu malowania tychże właściwego malarstwu szesnastowiecznemu.
litografia, karton;
64 x 46,5 cm w świetle passe-partout;
sygnowany po prawej stronie u dołu: Kisling M. po lewej stronie u dołu napis: gravée et imprimée par Lacoumiére
Mojżesz Kisling studiował malarstwo w krakowskiej ASP w latach 1907-1911 pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W 1911 roku wyjechał na dalsze studia do Paryża. Jego twórczość została zauważona przez André Salmona i Adolfa Baslera, był także wspierany przez anonimowego mecenasa z Rosji. Walczył w I wojnie światowej w oddziałach francuskiej Legii Cudzoziemskiej, zostając rannym, po czym otrzymał obywatelstwo francuskie. Od 1920 roku często spędzał czas w Sanary-sur-Mer. Nigdy nie zerwał jednak swej więzi z Polską, podkreślając niejednokrotnie swoje pochodzenie. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach armii francuskiej. Po klęsce Francji w 1940 wyjechał do Nowego Jorku. Po wojnie powrócił do upodobanego sobie już wcześniej Sanary-sur-Mer. Wiele wystawiał indywidualnie oraz zbiorowo w Polsce oraz na świecie. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli Ecole de Paris. Przyjaźnił się z polskimi artystami, wśród nich Tadeuszem Makowskim, Eugeniuszem Zakiem, Ludwikiem Markusem, Romanem Kramsztykiem i Melą Muter, a także z takimi artystami jak Picasso, Soutine czy Modigliani. Pozostając wiernym tradycyjnemu warsztatowi malarskiemu, ukształtował właściwy jedynie sobie styl tworzenia. Szczególne miejsce w swojej twórczości pozostawił dla portretów, w których pomimo właściwej artyście stylizacji portretowanych postaci, dostrzec można także wyraźne wpływy sztuki włoskiego renesansu. Portretował niejednokrotnie osoby z paryskich kręgów sztuki, w tym te związane z kręgami Ecole de Paris. Tworzył także martwe natury. W tych zauważyć można jednak zaczerpnięcia z malarstwa holenderskiego. Nie unikał także tworzenia pejzaży, w których nawiązywał do sposobu malowania tychże właściwego malarstwu szesnastowiecznemu.