Jeden z głównych przedstawicieli klasycyzmu w malarstwie polskim. W latach 1805-1808 przebywał w Paryżu jako guwerner dzieci Tadeusza Mostowskiego. Równocześnie uczył się malarstwa u Jean-Baptiste-Jacquesa Augustina W 1809 przybył do Paryża ponownie jako stypendysta rządowy. Uczęszczał na prywatne lekcje rysunku z żywego modela i na kurs anatomii, odwiedzał pracownię Jacques-Louis Davida. . Po krótkim pobycie w szkole Anne Louisa Girodeta, w 1811 został uczniem Francois Gerarda. W 1814 powrócił do Warszawy i pracował jako urzędnik. Po zdobyciu w 1819 złotego medalu za Gniew Saula na Dawida uzyskał stanowisko profesora rysunków i malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1822 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1824 r. wydał Co stanowi szkołę malarską?, w której podkreślił znaczenie gruntownego wykształcenia artystów i zarysował podstawy nowoczesnego programu nauczania. Jego uczniami byli m.in. Rafał Hadziewicz i Jakub Tatarkiewicz. Miał dwóch synów Józefa i Tadeusza, którzy także byli malarzami.
Twórczość Brodowskiego, skalą talentu przewyższającego współczesnych mu malarzy warszawskich, stanowiła pierwszą tak konsekwentną manifestację w Polsce założeń klasycyzmu o francuskiej proweniencji. Program wielkiej sztuki Jacques-Louis Davida Brodowski realizował przede wszystkim w monumentalnych obrazach o tematyce biblijnej i antycznej, które najbardziej odpowiadały jego ambicjom i artystycznemu powołaniu. Natomiast w dominujących w jego artystycznym oeuvre portretach pozostał bliższy zasadom realizmu w zakresie wiernego odtwarzania fizjonomii modela oraz wnikliwej charakterystyki jego osobowości.
Jeden z głównych przedstawicieli klasycyzmu w malarstwie polskim. W latach 1805-1808 przebywał w Paryżu jako guwerner dzieci Tadeusza Mostowskiego. Równocześnie uczył się malarstwa u Jean-Baptiste-Jacquesa Augustina W 1809 przybył do Paryża ponownie jako stypendysta rządowy. Uczęszczał na prywatne lekcje rysunku z żywego modela i na kurs anatomii, odwiedzał pracownię Jacques-Louis Davida. . Po krótkim pobycie w szkole Anne Louisa Girodeta, w 1811 został uczniem Francois Gerarda. W 1814 powrócił do Warszawy i pracował jako urzędnik. Po zdobyciu w 1819 złotego medalu za Gniew Saula na Dawida uzyskał stanowisko profesora rysunków i malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1822 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1824 r. wydał Co stanowi szkołę malarską?, w której podkreślił znaczenie gruntownego wykształcenia artystów i zarysował podstawy nowoczesnego programu nauczania. Jego uczniami byli m.in. Rafał Hadziewicz i Jakub Tatarkiewicz. Miał dwóch synów Józefa i Tadeusza, którzy także byli malarzami.
Twórczość Brodowskiego, skalą talentu przewyższającego współczesnych mu malarzy warszawskich, stanowiła pierwszą tak konsekwentną manifestację w Polsce założeń klasycyzmu o francuskiej proweniencji. Program wielkiej sztuki Jacques-Louis Davida Brodowski realizował przede wszystkim w monumentalnych obrazach o tematyce biblijnej i antycznej, które najbardziej odpowiadały jego ambicjom i artystycznemu powołaniu. Natomiast w dominujących w jego artystycznym oeuvre portretach pozostał bliższy zasadom realizmu w zakresie wiernego odtwarzania fizjonomii modela oraz wnikliwej charakterystyki jego osobowości.