"W rysunku [?] osiągnął poziom mistrzowski. Przez lata pozostał wierny wypracowanej w młodości stylistyce, ukształtowanej pod wpływem Wyspiańskiego (dekoracyjne traktowanie płaszczyzny, płaska plama, mocny kontur, wijąca się secesyjnie linia) [?]. Dojrzałość i indywidualny wyraz osiągnął zwłaszcza w wykonywanych węglem, kredką lub sangwiną portretach. [?] Za najbardziej udane uważa się te z ok. 1910 roku (Urszula Makowska, w Słowniku artystów polskich?)". Większość prac artysty, zwłaszcza z tego okresu, zaginęła.