Niestety, mimo charakterystycznej powierzchowności nie udało się ustalić, kim był portretowany. Mała pudrowana peruczka, glansowana zbroja, spod której widoczna srebrno obszyta falbana, kaftan z granatowego aksamitu zdobiony złocistym szamerowaniem odpowiadają modzie z czasów panowania króla Augusta II Sasa (1696-1763), króla Polski w latach 1733-63. Nie można jednak z całą pewnością związać wizerunku z terenem Polski. Istnieją wprawdzie pewne analogie w sposobie malowania z wizerunkiem Młodego mężczyzny w zbroi, z około 1746 roku (w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie) pędzla gdańskiego artysty Jacoba Wessla (1710-1780), zwłaszcza bardzo plastycznie modelowana twarz z obojętnym spojrzeniem niebieskich oczu. Jednak pozostałe partie obrazu, malowane szerokim pędzlem, impastowo, różnią się jednak od maniery malarskiej Wessla, który wykańczał detale delikatnie, ale precyzyjnie. (por.: Portret ponad wszystko. Jacob Wessel i jego wiek. Sztuka Gdańska w XVIII wieku, Gdańsk 2005, kat,I.1.1 - I.6.3). Ciemne, gładkie tło wizerunku, często spotykane w portretach sarmackich pierwszej połowy XVIII wieku, ale także galeriach portretowych magnackich (np. rodu książąt Lubomirskich, w zbiorach MNW). Interesujący ten konterfekt mógł być częścią takiej galerii rodowej.
Niestety, mimo charakterystycznej powierzchowności nie udało się ustalić, kim był portretowany. Mała pudrowana peruczka, glansowana zbroja, spod której widoczna srebrno obszyta falbana, kaftan z granatowego aksamitu zdobiony złocistym szamerowaniem odpowiadają modzie z czasów panowania króla Augusta II Sasa (1696-1763), króla Polski w latach 1733-63. Nie można jednak z całą pewnością związać wizerunku z terenem Polski. Istnieją wprawdzie pewne analogie w sposobie malowania z wizerunkiem Młodego mężczyzny w zbroi, z około 1746 roku (w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie) pędzla gdańskiego artysty Jacoba Wessla (1710-1780), zwłaszcza bardzo plastycznie modelowana twarz z obojętnym spojrzeniem niebieskich oczu. Jednak pozostałe partie obrazu, malowane szerokim pędzlem, impastowo, różnią się jednak od maniery malarskiej Wessla, który wykańczał detale delikatnie, ale precyzyjnie. (por.: Portret ponad wszystko. Jacob Wessel i jego wiek. Sztuka Gdańska w XVIII wieku, Gdańsk 2005, kat,I.1.1 - I.6.3). Ciemne, gładkie tło wizerunku, często spotykane w portretach sarmackich pierwszej połowy XVIII wieku, ale także galeriach portretowych magnackich (np. rodu książąt Lubomirskich, w zbiorach MNW). Interesujący ten konterfekt mógł być częścią takiej galerii rodowej.