Tożsamość mężczyzny o pogrążonej w cieniu twarzy z wydatnymi kościami jarzmowymi, kędzierzawych włosach i podkręconych, ryżych wąsach stanowi zagadkę. Ciasne skadrowanie niedbale opartej, odwracającej się ku widzowi postaci siedzącej pod światło w płytkiej, nieokreślonej przestrzeni dynamizuje kompozycję. Mistrzowskiemu operowaniu światłem towarzyszy irrealne traktowanie koloru, przejawiające się w typowym dla Malczewskiego sposobie oddawania przejrzystości skóry oraz podających na mężczyznę barwnych refleksach pozbawionych dającego się zidentyfikować źródła. Mocny, kontrastowo wydobyty światłem wolumen portretowanej postaci odcina się od tła, a za nim majaczą mogące mieć symboliczny sens schody.
Jacek MALCZEWSKI (1854-1929)
Studiował w SSP w Krakowie. Od 1872 r. u W. Łuszczkiewicza, F. Szynalewskiego, H. Grabińskiego, a nieco później u J. Matejki. W roku akademickim 1876-1877 studiował u E. Lehmana w Ecole des Beaux-Art w Paryżu. We wczesnej fazie twórczości malował realistyczne sceny związane z martyrologią Polaków po 1863 roku. Po 1890 r. ukształtował się symbolizm w twórczości artysty i powstają malowane w tej konwencji portrety, autoportrety i kompozycje rodzajowe.
Olej, płótno, 81,8 x 56,5 cm,
sygnowany l.g. [18]96 JMalczewski
Tożsamość mężczyzny o pogrążonej w cieniu twarzy z wydatnymi kościami jarzmowymi, kędzierzawych włosach i podkręconych, ryżych wąsach stanowi zagadkę. Ciasne skadrowanie niedbale opartej, odwracającej się ku widzowi postaci siedzącej pod światło w płytkiej, nieokreślonej przestrzeni dynamizuje kompozycję. Mistrzowskiemu operowaniu światłem towarzyszy irrealne traktowanie koloru, przejawiające się w typowym dla Malczewskiego sposobie oddawania przejrzystości skóry oraz podających na mężczyznę barwnych refleksach pozbawionych dającego się zidentyfikować źródła. Mocny, kontrastowo wydobyty światłem wolumen portretowanej postaci odcina się od tła, a za nim majaczą mogące mieć symboliczny sens schody.
Jacek MALCZEWSKI (1854-1929)
Studiował w SSP w Krakowie. Od 1872 r. u W. Łuszczkiewicza, F. Szynalewskiego, H. Grabińskiego, a nieco później u J. Matejki. W roku akademickim 1876-1877 studiował u E. Lehmana w Ecole des Beaux-Art w Paryżu. We wczesnej fazie twórczości malował realistyczne sceny związane z martyrologią Polaków po 1863 roku. Po 1890 r. ukształtował się symbolizm w twórczości artysty i powstają malowane w tej konwencji portrety, autoportrety i kompozycje rodzajowe.