W drugiej połowie lat 50 ukształtowała się znamienna dla Nowosielskiego stylistyka zakorzeniona w konwencjach i kanonach malarstwa bizantyjskiego. Artysta wypracował oryginalną formułę przedstawiania postaci ludzkiej, scen figuralnych we wnętrzach i pejzaży. Prezentowaną kompozycję cechuje doskonały warsztat i świetnie dobrana kolorystyka. Zasadniczą rolę odgrywa tu jednolite tło, które niczym rama ujmuje wkomponowany w nią portret mężczyzny. Z jednej strony jest to urzeczenie malarstwem ikon z drugiej - zachwyt dla linearnej i emocjonalnej sztuki Amadeo Modiglianiego.

Obraz, fascynujący w swym wyrazie, jest świadectwem doskonałego warsztatu artysty, umiejętności operowania forma, światłem i kolorem co decyduje o jego artystycznym i dekoracyjnym walorze.