Studia artystyczne odbył w latach 1921-1922 w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie pod kierunkiem Jana Kauzika, Władysława Skoczylasa i Mieczysława Kotarbińskiego; naukę kontynuował w latach 1923-1928 w Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Tadeusza Pruszkowskiego. Swą wiedzę o sztuce europejskiej pogłębił podczas rocznego pobytu we Włoszech. Należał do założycieli Bractwa św. Łukasza, grupy ukonstytuowanej w 1925 r. przez uczniów Pruszkowskiego; funkcję prezesa ugrupowania pełnił do końca jego istnienia w 1939 roku. Zamoyski należał do tych "łukaszowców", którzy ortodoksyjnie traktowali naukę swego mentora głoszącego ideę "szlachetnego realizmu" i "twórczego eklektyzmu" w sztuce. "Realizm szlachetny", jako formuła bardzo pojemna, obejmował zarówno tęsknotę za wysublimowanym pięknem i zamiłowanie do anegdotyczności, jak i groteskową deformację i odczucie "dziwności istnienia" bliskie nurtom Nowej Rzeczowości.