Maria Przybyłko-Potocka była wybitną aktorką scen krakowskich, a od 1908 warszawskich. Słynna z urody i wdzięku, specjalizowała się w rolach kobiet w sztukach współczesnych. Przez krótki czas była żoną znanego krytyka i mecenasa sztuki Antoniego Potockiego, później wieloletnią towarzyszką życia Arnolda Szyfmana. Kiedy Szyfman objął dyrekcję teatru Polskiego, przyjechała z nim do Warszawy i tu pozostała do śmierci w czasie powstania warszawskiego. Być może oglądany portret powstał po 1908 r., kiedy aktorka przeniosła się na stałe do Warszawy, a Pieńkowski był tu profesorem Szkoły Sztuk Pięknych. Portret uderza oddaniem lekkości materii, odcieniami różu i bieli przezroczystego stroju. W tle portretu widoczna jest podwieszona kurtyna, a aktorka, znana z bujnych jasnych włosów i intensywnie niebieskich oczu, ma na głowie ciemną perukę. Pozwala to przypuszczać, że Pieńkowski przedstawił aktorkę w jednym z wielu jej wcieleń scenicznych.