u dołu na arkuszu tektury dodatkowo zabezpieczającym plecy prostokątna naklejka wiedeńskiego wytwórcy materiałów i przyborów malarskich: Spezialfabrik | für Rahmen, Passepartouts, Tableaux, Albums u. [nd] Diplome, Kunst- u. [nd]
Bilderverlag | JOSEF WACHTL | WIEN | Fabrik und Comptoir: [N]iederlage und Kunsthandlung: | VII Mariahilferstrasse 32 | Singerstrasse 8 | Eigenes Atelier f. [ür] Kalligraphie u. [nd] Malerei; powyżej błękitną kredką (przekreślone czarną): 53520/87; tamże pod górną krawędzią do góry nogami: 54408|12 | 2 Jü… (?);
w prawym dolnym narożniku ołówkiem: 79x59 (zapisek szklarza?).

Malarz i rysownik, jeden z najważniejszych artystów polskiego symbolizmu. Studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych rozpoczął (1872) jeszcze jako uczeń gimnazjum św. Jacka, którego w efekcie- za namową Matejki- nie ukończył, wybierając naukę malarstwa pod kierunkiem profesorów Władysława Łuszczkiewicza, Feliksa Szynalewskiego i Floriana Cynka; w r. 1875 przeszedł na "oddział kompozycyjny" pod wyłączny nadzór wspomnianego Matejki; rychły, głęboki a nieunikniony konflikt postaw artystycznych sprawił, że już w 1876 Malczewski wyjechał do Paryża i zapisał się do pracowni Ernesta Lehmanna w École des Beaux-Arts. W r. 1877 powrócił do macierzystej uczelni, ale studia jego, ukończone w r. 1879, miały już charakter nieco ekstensywny. Mieszkając stale w Krakowie, często podróżował, zwłaszcza do Włoch i Francji; w 1884 r. jako rysownik towarzyszył swemu przyszłemu protektorowi i przyjacielowi- Karolowi hr. Lanckorońskiemu w podróży do Azji Mniejszej i Grecji; jesień r. 1885 i wiosnę roku następnego spędził w Monachium, nawiązując kontakty i trwałe przyjaźnie z Józefem Brandtem, Alfredem Wierusz-Kowalskim i Janem Rosenem. W 1896 r. nowy rektor Julian Fałat zapewnił mu posadę w Szkole krakowskiej (od 1898 z tytułem profesora); którego konfliktogenny Malczewski zaniechał w r. 1900, kontentując się nauczaniem najpierw w tamtejszej Żeńskiej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Toli Certowiczówny (wraz z Włodzimierzem Tetmajerem), a następnie na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego; by wreszcie w r. 1910 przyjąć ponownie profesurę Akademii, którą piastował do r. 1921 (w latach 1912-1914 był rektorem), kiedy to postępujące kłopoty ze wzrokiem położyły kres jego aktywności twórczej. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", członkiem wiedeńskiej Secession (1897-1918) i Towarzystw: Przyjaciół oraz Zachęty Sztuk Pięknych.
Marię Balową Malczewski poznał najpóźniej w r. 1900 w wielokrotnie odtąd przez się odwiedzanych Tuligłowach - majątku należącym do jej męża Adama; ich związek, (nie tylko natury sentymentalnej, bo Balowa stała się jego ulubioną modelką i użyczyła rysów niezliczonym postaciom z jego płócien) trwał do wybuchu Wielkiej Wojny.
Oferowany portret, z rodzaju tych, jakie artysta robił tylko rodzinie i najbliższym przyjaciołom, wykonany został zapewne podczas ostatnich wspólnie spędzonych wakacji, może jest śladem wyjazdu do Paryża (Malczewskiemu zdarzało się podawać daty, lub pisać dedykacje w języku kraju, w którym przebywał, a nawet przez który zaledwie przejeżdżał). Prawdopodobnie narysowany został nie dla przyjaciółki, lecz "dla siebie"; jeśli tektura zabezpieczająca plecy nie została użyta przypadkowo bądź wtórnie suponować można, że malarz zabrał go (w rulonie?) ze sobą do Wiednia, gdzie, korzystając z gościnności Kazimierza Pochwalskiego, spędził dwa pierwsze wojenne lata.