Uznawany za jednego z najważniejszych polskich kolorystów. Studiował w krakowskiej ASP u I. Pieńkowskiego, J. Pankiewicza i F. Kowarskiego. W 1926 roku przebywał krótko w Dreźnie, a w końcu tego roku udał się do Paryża, gdzie kontynuował studia artystyczne pod kierunkiem J. Pankiewicza. Wiele godzin poświęcał na pracę w Luwrze, gdzie wykonywał liczne kopie dzieł dawnych mistrzów. W 1927 roku zachorował na ciężką chorobą płuc i leczył się w jednym z paryskich szpitali. Po powrocie do kraju kontynuował kurację w Zakopanem - w latach 1928-29. W latach 1930-32 przebywał w Poznaniu i Warszawie, ostatecznie zamieszkał w Krakowie. Brał udział w wystawach w Krakowie, Poznaniu, Warszawie i Filadelfii. Związany był z grupą "Pryzmat", należał też do ZPAP. Ogromne znaczenie dla jego twórczości miało malarstwo wielkich mistrzów Rubensa, Tycjana, Veronese'a, ale przede wszystkim Watteau i francuskiego malarstwa XVIII wieku. Tematy jego obrazów to przede wszystkim sceny mitologiczne, motywy zabaw, pikników, a także martwe natury, portrety i akty.
Obraz powstał w warszawie, gdzie Larisch przystąpił do grupy „Pryzmat”, której jednym z założycieli był Juliusz Studnicki.