Artystyczną edukację rozpoczął w Warszawie pobierając lekcje rysunku i malarstwa u Z. Stankiewicz, Adolfa Edwarda Hersteina i Miłosza Kotarbińskiego. Naukę kontynuował w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera (1903/04) oraz w ASP w Monachium. Lata 1910-14 spędził w Paryżu, gdzie wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich. W okresie I wojny światowej przebywał w Warszawie i Krakowie. W 1917 r. przyłączył się do I wystawy Ekspresjonistów Polskich zorganizowanej w krakowskim TPSP i będącej manifestacją pierwszej fali polskiej awangardy. W 1918 r. został członkiem Nowej Grupy, którą utworzył m.in. z T. Pruszkowskim i Eugeniuszem Zakiem. Po 1918 r. uzupełnił studia artystyczne w pracowni Hersteina w Berlinie. Uczestniczył w Salonach paryskich: Jesiennym, Niezależnych i Tuileries; wystawiał w galeriach Druet, Zak, Des Beaux-Arts oraz na Salon de l`Art Francais Indépendant. W 1922 r. osiadł na stałe w Paryżu. W tym też roku został współzałożycielem warszawskigo stowarzyszenia Rytm reprezentującego w sztuce polskiej lat 20. nurt klasycyzujący. Zginął w getcie warszawskim. Od 1918 r. komponował sceny figuralne, malował akty i portrety nawiązujące do tradycji sztuki muzealnej; wzorował się w nich na stylistycznych konwencjach malarstwa dojrzałego renesansu, manieryzmu i baroku. Prezentowany portret Rubczaka - znakomitego malarza i grafika - cechuje znamienna dla Kramsztyka dosadność charakterystyki modela, perfekcyjne odtworzenie jego fizjonomicznych rysów przy zachowaniu swobody malowania i delektacji malarską materią. Ostentacyjnie upozowanemu młodemu Rubczakowi nie towarzyszą żadne sprzęty czy atrybuty. Z erotycznym tonem przedstawienia współgra tu wyciszona kolorystyka sprowadzona do odcieni brązów i zieleni. Dzieło repr. jest w katalogach wystaw: "Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków" (Muzeum Narodowe w Warszawie 1992, s. 144) i "École de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka" (Muzeum Historii Miasta Łodzi 1998/1999, poz. 40).