Urodzony w Makowcu Dużym k. Mińska Mazowieckiego, zmarły zaś w Krakowie, rzeźbiarz, ceramik, malarz i grafik od 1885 r. kształcił się w Warszawie w prywatnej szkole rzeźbiarza Jana Kryńskiego i Ludwika Pyrowicza. Po zdobyciu I nagrody w konkursie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w latach 1891-1896 przebywał na stypendium w Paryżu, studiując pod kierunkiem Antoine`a Mercié, Alexandre`a Falguiere`a oraz Jeana Léona Gérôme`a w Academie Julian oraz Ecole des Beaux-Arts. Był ważną postacią paryskiej Polonii literacko-artystycznej. Po powrocie z Paryża do 1899 r. mieszkał w Warszawie, następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie jako profesor, objął katedrę rzeźby Akademii Sztuk Pięknych, którą prowadził do roku 1935. Był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Formalne poszukiwania Laszczki prowadziły od realizmu ku formie impresjonistycznej, głównie pod wpływem Auguste`a Rodina,w efektach światłocieniowych ożywiających płaszczyznę rzeźby. Znaczny jest także wpływ symbolizmu. Wśród prac o zróżnicowanej tematyce prac ważne miejsce zajmowały portrety, także osób publicznych. Prezentowane tu dzieło przedstawia Ksawerego Lewkowicza, przed wojną dziekana Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego, założyciela Kliniki Pediatrycznej w Krakowie. Portretowany w średnim wieku, krótko ostrzyżony, z wąsami, ubrany jest w rozpiętą marynarkę z kamizelką i krawatem; głowa, silnie zwrócona jest w prawo, spojrzenie skierowane nieco w dół.