„Henryka Musiałowicza nie interesuje kształt jednostkowy, wygląd jakiejś jednej twarzy, postaci ludzkiej czy zwierzęcej, sceneria określonego pejzażu. Poszukuje ich wewnętrznego sensu, ich ponadczasowości. Istota rzeczy nie ulega żadnym zmianom i jako taka pozostaje odporna na upływ czasu, na jego niszczące czy ozdobne działanie. Jest w swoim trwaniu niezmienna, dlatego spotkanie z nią nie wymaga ani łatwych upiększeń, ani dbałości o szczegóły, ani nawet zbyt wyraźnego przestrzegania granic między tym, co widzialne i niewidzialne”. (W. Nowaczyk, Świat Henryka Musiałowicza i świat według Niego [w:] Henryk Musiałowicz, Muzeum Narodowe w Poznaniu [kat. wyst.], Poznań, 2002, s. 27)