Dorobek Stanisława Ignacego Witkiewicza to oprócz malarstwa - dramat, poezja, publicystyka, filozofia. Twórca wywodził się z rodziny o silnych tradycjach artystycznych, jego ojciec - Stanisław Witkiewicz - był jedną z czołowych postaci Zakopanego, pionierem stylu zakopiańskiego w architekturze i zdobnictwie. Od dzieciństwa Witkacy stykał się z wybitnymi przedstawicielami sztuki i nauki często goszczącymi w domu swego ojca. W latach 1904 - 5 uczęszczał na kurs J. Mehoffera w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Odbył wiele podróży do Niemiec, Włoch, Paryża, gdzie zapoznał się z nowymi trendami w sztuce. Towarzyszył B. Malinowskiemu - etnologowi - w wyprawie do Australii. Podczas I wojny światowej służył w doborowym oddziale oficerskim armii carskiej. Przeszedł gehennę Rewolucji Październikowej. Po powrocie do kraju w 1918 r. związał się z ugrupowaniem artystycznym Formiści, choć jego twórczość znacznie odbiegała od ich założeń. W latach dwudziestych i trzydziestych malował na zamówienie wiele portretów. Powstawały one w obrębie Firmy portretowej Witkiewicz i Spółka. Firma kierowała się własnym skodyfikowanym przez artystę humorystycznym regulaminem. Sam Witkacy przyjmował zlecenia, wykonywał je, następnie inkasował honorarium. Istniało 7 zasadniczych typów portretów począwszy od realistycznych, zwanych przez autora wylizanymi, po zdeformowane, pogłębione interpretacją psychologiczną. Prace najbardziej cenione przez artystę należały do "typu C" tzw. "Czysta Forma", powstawały pod wpływem alkoholu i narkotyków i jako bezcenne - zdaniem autora - były wyłączone z zamówień, w tym typie powstawały przeważnie wizerunki jego przyjaciół. Według Anny Żakiewicz: Modelka wykazuje znaczne podobieństwo do pani Boreniakowej, żony lekarza, którą Witkacy portretował w sierpniu 1937 roku, co odnotował w listach do żony.