Maria Grossek-Korycka (1869–1926)
Poetka, tłumaczka, publicystka. Była niezwykle uzdolnioną kobietą. Początkowo studiowała w Petersburgu medycynę oraz matematykę, następnie już w Krakowie filologię. Jej wiersze nawiązują do tradycji romantycznej, a jednocześnie można w nich upatrywać początków ekspresjonizmu. W swych literackich pracach odwoływała się do uczuć patriotycznych, między innymi w poemacie Hafciarka z 1919 roku. Zagadnienia związane z estetyką modernizmu poruszała w tomach Z krainy piękna z 1929 roku. Pisała felietony o tematyce społeczno – obyczajowych, które pojawiały się na łamach czasopisma „Świat kobiecy”.
„Po ustąpieniu ze Szkoły Sztuk Pięknych (1909) Krzyżanowski ponownie poświęca się głównie twórczości portretowej. (…) Dąży do pogłębiania i rozszerzania problematyki malarskiej w ramach skrystalizowanego zasadniczo własnego stylu, którego najistotniejsze cechy można zdefiniować jako zamiłowanie do swobodnej, pełnej dynamiki, niekiedy brawurowej techniki malarskiej, do intensywnych soczystych tonów i śmiałych efektów fakturalnych. Z biegiem czasu Krzyżanowski stosuje w portretach coraz bardziej zróżnicowane ujęcia kolorystyczne i kompozycyjne, swobodnie operuje bogatym i różnorodnym językiem malarskim, starając się uchwycić indywidualność, charakter modela, który wydaje się sam narzucać mu odpowiednie środki wyrazu.”
L. Skalska-Miecik, Konrad Krzyżanowski, Warszawa 1985, s. 28–32
olej, płótno, 74 × 66 cm
u dołu dedykacja: Wielmożnej Pani Marii Grossek/na pamiątkę Konrad Krzyżanowski oraz dat. l.d.: 1916
Maria Grossek-Korycka (1869–1926)
Poetka, tłumaczka, publicystka. Była niezwykle uzdolnioną kobietą. Początkowo studiowała w Petersburgu medycynę oraz matematykę, następnie już w Krakowie filologię. Jej wiersze nawiązują do tradycji romantycznej, a jednocześnie można w nich upatrywać początków ekspresjonizmu. W swych literackich pracach odwoływała się do uczuć patriotycznych, między innymi w poemacie Hafciarka z 1919 roku. Zagadnienia związane z estetyką modernizmu poruszała w tomach Z krainy piękna z 1929 roku. Pisała felietony o tematyce społeczno – obyczajowych, które pojawiały się na łamach czasopisma „Świat kobiecy”.
„Po ustąpieniu ze Szkoły Sztuk Pięknych (1909) Krzyżanowski ponownie poświęca się głównie twórczości portretowej. (…) Dąży do pogłębiania i rozszerzania problematyki malarskiej w ramach skrystalizowanego zasadniczo własnego stylu, którego najistotniejsze cechy można zdefiniować jako zamiłowanie do swobodnej, pełnej dynamiki, niekiedy brawurowej techniki malarskiej, do intensywnych soczystych tonów i śmiałych efektów fakturalnych. Z biegiem czasu Krzyżanowski stosuje w portretach coraz bardziej zróżnicowane ujęcia kolorystyczne i kompozycyjne, swobodnie operuje bogatym i różnorodnym językiem malarskim, starając się uchwycić indywidualność, charakter modela, który wydaje się sam narzucać mu odpowiednie środki wyrazu.”
L. Skalska-Miecik, Konrad Krzyżanowski, Warszawa 1985, s. 28–32